Temat dnia 2021

Temat dnia

4 grudnia

Komunikat Konferencji Episkopatu Polski:

Papież mianował arcybiskupa koadiutora archidiecezji katowickiej

Ojciec Święty Franciszek mianował dotychczasowego biskupa pomocniczego diecezji ełckiej bp. Adriana Józefa Galbasa SAC arcybiskupem koadiutorem archidiecezji katowickiej, zwalniając go jednocześnie ze stolicy tytularnej Naisso. Decyzję Papieża ogłosiła 4 grudnia w południe, we wspomnienie św. Barbary, Nuncjatura Apostolska w Polsce.

Dotychczasowy biskup pomocniczy diecezji ełckiej bp Adrian Galbas SAC będzie pełnił posługę arcybiskupa koadiutora w archidiecezji katowickiej. Oznacza to, że z chwilą zakończenia posługi przez obecnego metropolitę, abp. Wiktora Skworca, zostanie jego następcą.

Bp Adrian Galbas SAC ma 53 lata. Jest doktorem teologii duchowości. Studiował też dziennikarstwo. W czasie dotychczasowej posługi pełnił m.in. funkcję prefekta alumnów w Wyższym Seminarium Duchownym Księży Pallotynów w Ołtarzewie. W latach 2011-2019 był prowincjałem Prowincji Zwiastowania Pańskiego w Poznaniu. 12 grudnia 2019 roku został mianowany biskupem pomocniczym diecezji ełckiej. Święcenia biskupie przyjął 20 stycznia 2020 roku. W Konferencji Episkopatu Polski pełni m.in. funkcję przewodniczącego Komisji ds. Apostolstwa Świeckich, jest także koordynatorem w Kościele w Polsce trwającego synodu o synodalności. Jego zawołaniem biskupim są słowa „Pax Christi” (Pokój Chrystusa).

Z prośbą o wyznaczenie arcybiskupa koadiutora zwrócił się do Stolicy Apostolskiej abp Wiktor Skworc. 4 grudnia 2021 roku Ojciec Święty Franciszek mianował nim bp. Adriana Galbasa SAC.

Biskup koadiutor to biskup pomocniczy z prawem następstwa na biskupa diecezjalnego. „Z chwilą wakansu stolicy biskupiej, biskup koadiutor staje się od razu biskupem diecezji, dla której został ustanowiony, jeśli zgodnie z przepisami prawa objął swój urząd” – podaje Kodeks Prawa Kanonicznego (kan. 409 – § 1).

Komunikat Metropolity Katowickiego

Drodzy Diecezjanie,

w nawiązaniu do komunikatu Nuncjatury Apostolskiej w Polsce z dnia 4 grudnia br. pragnę poinformować, iż zakończył się proces wyłaniania wyznaczonego na moją prośbę arcybiskupa koadiutora. Zgodnie z obowiązującym kodeksem prawa kanonicznego Stolica Apostolska może przydzielić biskupowi diecezjalnemu biskupa koadiutora, który ma również prawo następstwa (kan. 403 § 3). Do jego obowiązków należy między innymi wspomaganie biskupa diecezjalnego w zarządzaniu diecezją (kan. 405 § 2). Z woli Ojca Świętego urząd ten powierzony został dotychczasowemu biskupowi pomocniczemu diecezji ełckiej Adrianowi Galbasowi.

Jak wspomniałem w mojej „Prośbie o modlitwę” skierowanej do wiernych archidiecezji katowickiej w tegoroczną uroczystość Świętego Jacka, na proces wyłaniania biskupa Kościoła patrzymy zawsze z wiarą. W duchu słów św. Jana Pawła II z „Tryptyku Rzymskiego” prosiliśmy Ducha Świętego, aby „wskazał” dobrego pasterza, który w przyszłości przejmie stery Kościoła na Górnym Śląsku w trudnym czasie nieuchronnych zmian gospodarczo-społecznych. Dziękujemy Ojcu Świętemu za wyznaczenie do tej funkcji pasterza pochodzącego z Bytomia, który niespełna dwa lata temu, 11 stycznia 2020 r., w katedrze św. Wojciecha w Ełku przyjął sakrę biskupią i jako zawołanie biskupie przyjął słowa „Pax Christi” (Pokój Chrystusa). W ramach Konferencji Episkopatu Polski został w roku 2020 przewodniczącym Rady ds. Apostolstwa Świeckich, a w 2021 członkiem Komisji ds. Polonii i Polaków za Granicą.

Serdecznie proszę zatem wszystkich wiernych, duchownych i świeckich – w dniu św. Barbary, naszej patronki – o osobistą i wspólnotową modlitwę w intencji arcybiskupa koadiutora Adriana Galbasa, któremu Ojciec Święty Franciszek powierzył posługiwanie Kościołowi na Ziemi Górnośląskiej.

Za dar modlitwy w tej intencji i codzienne budowanie w parafiach Kościoła – Wspólnoty składam szczere Bóg zapłać i błogosławię.

† Wiktor Skworc
Arcybiskup Metropolita Katowicki

Katowice, 4 grudnia 2021 r.,
we wspomnienie Św. Barbary, patronki archidiecezji katowickiej

4 grudnia

Akcja „ Paczuszka dla Maluszka”

Od 05 do 19 grudnia 2021 w naszej parafii będzie przeprowadzona akcja „ Paczuszka dla Maluszka” polegająca na zbiórce artykułów higienicznych, środków czystości oraz artykułów biurowych (np kremy, szampony, oliwki, ręczniki, kredki, farby, blok itp.)

Zebrane produkty trafią do Domu Pomocy Społecznej „ Różany Pałac” w Krzyżanowicach.

Artykuły można składać w przedsionku kościoła.

Szczegóły akcji na plakacie lub stronie www.paczuszkadlamaluszka.pl

Koordynator akcji: Natalia Sobeczko

Lista przykładowych artykułów higienicznych, środków czystości, artykułów biurowych:

– kremy, szampony, oliwki, mydła, kremy do cery wrażliwej, sudokremy
– mokre chusteczki
– płyn, proszek do prania
– akcesoria do pielęgnacji tj. nożyczki do paznokci, szczotki do włosów, gąbki, pasty i szczoteczki do zębów, ręczniki
– kocyki

- kolorowanki, wycinanki, kredki, mazaki

- papier ksero

- klej

4 grudnia

WSPOMNIENIE ŚWIĘTEJ BARBARY,

PATRONKI GÓRNIKÓW: DZIEŃ GÓRNIKA

Modlitwa do Św. Barbary:

Święta Barbaro, patronko nasza weź nas w opiekę.

Panno mężna, uproś nam stałą wiarę,

abyśmy podobnie jak Ty,

mogli świadczyć przed ludźmi o Bogu.

Czuwaj szczególnie nad tymi, którzy pracują w górnictwie

i wyproś błogosławieństwo Pana dla ich ciężkiej pracy oraz dla ich rodzin.

Chroń od wypadków wszystkich górników i tych,

którzy codziennie narażeni są na w pracy

na niebezpieczeństwo.

28 listopada

POCZĄTEK ROKU LITURGICZNEGO:

PIERWSZA NIEDZIELA ADWENTU

Rok liturgiczny rozpoczyna się zawsze od I Nieszporów I Niedzieli Adwentu, która przypada

między 27 listopada do 3 grudnia.

W 2021 roku początek roku kościelnego przypada 28 listopada.

I Niedziela Adwentu przypomina nam o obietnicy powtórnego przyjścia Jezusa.

II i III Niedziela Adwentu (zwana także Gaudete) mówią o postaci św. Jana Chrzciciela.

IV Niedziela Adwentu skupia naszą uwagę na osobie Maryi - Matki Boga.

W czasie Adwentu przypada zawsze jedna uroczystość:

8 grudnia obchodzimy uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny.

21 listopada

CHRYSTUS KRÓLEM,

CHRYSTUS PANEM,

CHRYSTUS, CHRYSTUS

WŁADCĄ NAM

14 listopada

BEATYFIKACJA SŁUGI BOŻEGO ks. JANA MACHY

katowicka Katedra, sobota 20 listopada, godz. 10:00

Ks Jan Macha (1914-1942)

Urodził się 18 stycznia 1914 w Starym Chorzowie w rodzinie mistrza ślusarskiego Pawła i jego żony Anny z d. Cofałka. Z czwartej klasy miejscowej szkoły podstawowej przeszedł do państwowego gimnazjum klasycznego w Królewskiej Hucie i w 1933 roku zdał maturę. Chciał wstąpić do Wyższego Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie, ale z powodu nadmiaru zgłoszeń nie został przyjęty. Zapisał się więc na Wydział Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego. Po roku ponownie zgłosił się do Seminarium i został przyjęty. Po ukończeniu studiów teologicznych i napisaniu pracy magisterskiej pt. Monografia parafii św. Marii Magdaleny w Chorzowie przyjął 25 czerwca 1939 święcenia kapłańskie.

Po dwumiesięcznym zastępstwie w rodzinnej parafii objął 10 września stanowisko wikarego przy kościele parafialnym św. Józefa w Rudzie Śl.

Znając trudną sytuacją niektórych rodzin, których mężowie, ojcowie i synowie zostali aresztowani, rozstrzelani czy wywiezieni do obozów koncentracyjnych zaczął organizować pomoc materialną oraz duchową dla nich. Poza pracą charytatywną włączył się również w działalność patriotyczną. W Rudzie Śląskiej założono wówczas tajną organizację konspiracyjną o nazwie Polska Organizacja Zbrojna, będąca częścią Polskich Sił Zbrojnych, której zebrania członków odbywały się w prywatnych mieszkaniach lub na plebanii. Został komendantem grupy akademickiej wraz z harcerzami, której nadano kryptonim „Konwalia”. Organizacja wydawała gazetkę o nazwie „Świt”. Najważniejszym zadaniem dla niego było wówczas prowadzenie tzw. Opieki Społecznej.

W grudniu 1940 roku zaczęło się nim interesować gestapo. W Zielone Świątki 1941 roku był wezwany do gestapo, ale został wypuszczony, ze względu na brak dostatecznych dowodów. Jednak 5 września 1941 został aresztowany na dworcu w Katowicach i tymczasowo osadzony w więzieniu policyjnym w Mysłowicach. Tam spotkał się z aresztowanym niedługo po nim znajomym klerykiem Joachimem Gürtlerem. W czasie licznych przesłuchań kopano go i poddawano biciu tzw. „bykowcem”.

13 listopada 1941 został przewieziony do więzienia w Mysłowicach, gdzie wobec współwięźniów pełnił posługę spowiednika. W marcu 1942 dostarczono mu akt oskarżenia, w którym stwierdzono m.in. (jak napisał on w jednym z zachowanych listów więziennych kierowanych do rodziny)[:

„Jestem oskarżony o to, że działając jako Polak, powagę i dobro niemieckiego narodu i Państwa poniżyłem i szkodziłem im, podejmując działanie, oderwania części do Państwa Niemieckiego należącego, co kwalifikuje się jako zdrada stanu”

17 lipca 1942 odbyła się przed sądem doraźnym w Katowicach krótka rozprawa, na której ks. Macha i wspomniany już kleryk Gürtler skazani zostali na śmierć przez ścięcie. W przededniu śmierci ks. Macha napisał list do swoich rodziców i rodzeństwa, ogłoszony w 8. numerze „Gościa Niedzielnego” z 1951 roku:

„...Jest to moje ostatnie pismo. Po 4 godzinach nastąpi moje stracenie... Pogrzebu mi nie użyczą, ale urządźcie mi na cmentarzu cichy zakątek, żeby od czasu do czasu ktoś o mnie wspomniał i zmówił za mnie Ojcze Nasz”.

Wyrok wykonano 3 grudnia 1942 w więzieniu katowickim.

Na cmentarzu w Chorzowie Starym znajduje się symboliczny grób ks. Jana Machy.

W 2013 roku rozpoczął się jego proces beatyfikacyjny na szczeblu diecezjalnym w Katowicach. Proces na szczeblu diecezjalnym zakończył się 5 września 2015 i dokumentacja została złożona w Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych.

16 marca 2016 akta sprawy zostały publicznie otwarte i rozpoczął się etap rzymski procesu beatyfikacyjnego. Dekret potwierdzający męczeństwo sługi Bożego ks. Jana Franciszka Machy, papież Franciszek zatwierdził 28 listopada 2019:

polecił Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych wydanie 11 dekretów, w tym o męczeństwie ks. Jana Machy (1914-1942), co oznaczało zgodę na jego beatyfikację.

Ustalono datę uroczystości beatyfikacyjnej na 17 października 2020. Ze względu na niepewną sytuację związaną z pandemią Covid-19 beatyfikacja została przeniesiona na sobotę, 20 listopada 2021 w katedrze Chrystusa Króla w Katowicach.

Na podstawie życiorysu opublikowanego w https://silesia.edu.pl oraz Wikipedii

15 października

List Prymasa Polski abp Wojciecha Polaka

do ministra spraw wewnętrznych i administracji Mariusza Kamińskiego

ws. pomocy i zaopatrzenia medycznego migrantów, którzy przebywają na granicy z Białorusią.

Szanowny Panie Ministrze

28 września br. na adres mojego sekretariatu wpłynęło pismo skierowane w imieniu 21 osób z wykształceniem medycznym, podpisane przez Pana Jakuba Sieczko, z prośbą o poparcie wystosowanego przez to środowisko, we współpracy z innymi organizacjami pozarządowymi, apelu do Pana Ministra o umożliwienie wjazdu do obszaru na wschodniej granicy Rzeczypospolitej Polskiej, objętego stanem wyjątkowym, w celu udzielenia pomocy medycznej przebywającym tam imigrantom i uchodźcom. Mając na uwadze fakt, że apel ten nie przyniósł oczekiwanych skutków, a sytuacja uchodźców znajdujących się na wschodniej granicy jest coraz trudniejsza, zostałem poproszony o mediację w tej sprawie. Wydaje się, że zaangażowanie medyków w pomoc obcokrajowcom mogłoby być możliwe np. we współpracy ze Strażą Graniczną, a wsparcie tych działań może polegać na fachowej i specjalistycznej diagnostyce oraz koniecznym zaopatrzeniu medycznym. Wierzę, że działania podejmowane przez zainteresowane organizacje pozarządowe motywowane są względami humanitarnymi i będą się wiązać również z samoorganizacją i samofinansowaniem. Uważam za cenne i ważne wzmocnienie działań Straży Granicznej ze strony medyków. Wydaje się również koniecznym, aby poprzedziło je ustalenie zasad akceptowanych przez obie strony, na mocy których odbywać się będzie pomoc i współdziałanie. W tym miejscu jeszcze raz pragnę przypomnieć apel, jaki polscy biskupi skierowali już 25 sierpnia do przedstawicieli państwa i samorządów, abyśmy wspólnie wypracowali właściwe mechanizmy pomocy uchodźcom, które będą mogły być wsparte także zaangażowaniem Kościoła. Mając na uwadze aktualną - dramatyczną jak wiemy - sytuację imigrantów i uchodźców, uważam za gorszący brak porozumienia, które umożliwiałoby podjęcie wspólnych działań na rzecz ratowania ludzkiego życia. Podkreślany tak często przez stronę rządową fakt, że uchodźcy są brutalnie wykorzystywani w walce politycznej, nie zwalnia nas i nigdy nie może nas zwolnić z szacunku dla praw i godności każdego człowieka, z myślenia o każdym człowieku jako naszym bliźnim. W żaden też sposób nie usprawiedliwia on braku działań dla ratowania życia i zdrowia ludzkiego. Jestem przekonany, że zachowując prawo i obowiązek obrony granic państwowych, troszcząc się o bezpieczeństwo naszych obywateli, jesteśmy w stanie wspólnymi siłami, korzystając także z deklarowanej gotowości organizacji pozarządowych, w tym wspomnianej grupy medyków, nieść pomoc migrantom, którzy znaleźli się w trudnej sytuacji.

Mając na uwadze prośbę medyków zwracam się do Pana Ministra o podjęcie konkretnych i pilnych rozmów, które dzięki wspólnym ustaleniom, umożliwią realizowanie koniecznych działań humanitarnych na naszej wschodniej granicy. Ze swej strony jestem gotowy je wesprzeć i jeszcze raz do nich usilnie zachęcam.

Z wyrazami szacunku

† Wojciech Polak

Arcybiskup Metropolita Gnieźnieński

Prymas Polski

OŚWIADCZENIE
PRZEWODNICZĄCEGO KONFERENCJI EPISKOPATU POLSKI
W KWESTII SZCZEPIEŃ PRZECIW COVID-19

W kontekście licznych pytań dotyczących stanowiska Kościoła katolickiego odnośnie do kwestii szczepień przeciw Covid-19, chciałbym przypomnieć, że Kościół już wielokrotnie wypowiadał się w tej sprawie.

„Kościół podkreślał najpierw, że wynalezienie szczepionek może być uznane ‒ z perspektywy medycyny prewencyjnej ‒ za szczególny owoc daru udzielonego człowiekowi przez Boga, któremu nie jest obojętny los człowieka i zagrożenia związane z chorobami, w tym także z chorobami zakaźnymi. […] Właśnie dzięki tej ojcowskiej dobroci Boga ‒ objawiającej się również w dostępnych szczepionkach – udało się wyeliminować wiele chorób zakaźnych, które wcześniej miały charakter letalny (tzn. prowadziły do śmierci), lub stawały się przyczyną niepełnosprawności i cierpienia człowieka” (Stanowisko Zespołu Ekspertów ds. Bioetycznych Konferencji Episkopatu Polski dotyczące szczepionek, 1).
Ponadto, „życie i zdrowie są cennymi darami udzielonymi człowiekowi i powierzonymi jego roztropnej odpowiedzialności. Jest to odpowiedzialność, która przekracza ramy wyłącznej troski o samego siebie. Międzyludzka solidarność, motywowana ewangeliczną miłością bliźniego, przypomina – w kontekście zagrożenia pandemią i dostępnych szczepień – obowiązek troski także o drugiego człowieka, o wspólnotę ludzką. Taka postawa winna znamionować i być wnoszona przez kulturę chrześcijańską, w kręgu której żyjemy” (Stanowisko Zespołu Ekspertów ds. Bioetycznych Konferencji Episkopatu Polski dotyczące szczepionek, 23).
Decyzja o szczepieniu winna uwzględniać wymogi dobra wspólnego, ale szczepienie powinno być dobrowolne. Zgodnie z Notą Kongregacji Nauki Wiary z 21 grudnia 2020 r. „szczepienie nie jest, co do zasady (di norma) obowiązkiem moralnym” (Kongregacja Nauki Wiary, Nota na temat moralnej oceny stosowania niektórych szczepionek przeciw Covid-19, 5).
Szczepienia przeciw Covid-19 są ważnym narzędziem ograniczania rozprzestrzeniania się zakażeń i przez bardzo wiele osób postrzegane są jako nadzieja na możliwość powrotu do normalnego funkcjonowania społeczeństw. Stąd też Kościół ‒ będąc w kontakcie z właściwymi służbami medycznymi i sanitarnymi ‒ wspiera edukacyjne i informacyjne inicjatywy społeczne i publiczne, których celem jest zwiększenie świadomości wiernych w kwestii szczepień. Ponadto Kościół wspiera wszystkich, którzy podejmują decyzję o zaszczepieniu się. Przykład papieża Franciszka, który nie tylko sam się zaszczepił, ale wielokrotnie apelował o szczepienie się i sprawiedliwą dystrybucję szczepionek do biedniejszych krajów, jest zachętą do szczepienia się dla tych, którym jest bliskie nie tylko dobro własne, ale również dobro wspólne.
Szczepienia nie powinny prowadzić do zaniedbania innych elementów ważnych dla ograniczania rozprzestrzeniania się zakażeń SARS-COV-2 oraz leczenia choroby COVID-19, w tym dbałości o higienę, odpowiedzialności w kontaktach międzyludzkich, dostępności do świadczeń ochrony zdrowia, w tym do skutecznej farmakoterapii, a także rozwijania badań podstawowych i klinicznych ukierunkowanych na lepszą profilaktykę, diagnostykę i leczenie.

+ Stanisław Gądecki
Arcybiskup Metropolita Poznańsk, Przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski, Wiceprzewodniczący Rady Konferencji Episkopatów Europy (CCEE)

Warszawa, dnia 8 lipca 2021 roku

8 sierpnia

Archidiecezja katowicka wspiera działania profilaktyki zdrowotnej organizowane przez Wojewodę Śląskiego.

W niedzielę 15 sierpnia będzie można skorzystać z mobilnych punktów szczepień, które zostaną zorganizowane w ponad 40 wyznaczonych parafiach. O pogłębioną refleksję „nad dobrodziejstwem, jakim jest wynalezienie szczepionek ratujących życie ludzkie”, zaapelował abp Wiktor Skworc w specjalnym komunikacie przesłanym do wiernych.

KOMUNIKAT METROPOLITY KATOWICKIEGO

Drodzy Diecezjanie!

Chociaż aktualna sytuacja epidemiologiczna w naszym kraju wydaje się stabilna, to służby medyczno-sanitarne przestrzegają przed możliwością wzrostu liczby zachorowań na koronawirusa w najbliższych miesiącach. W związku z tym zagrożeniem, kolejny raz apeluję do Was o żarliwą modlitwę w intencji ustania pandemii, a osoby niezaszczepione proszę o pogłębioną refleksję nad dobrodziejstwem, jakim jest wynalezienie szczepionek ratujących ludzkie życie.

Bracia i Siostry!

Nawet jeśli decyzja o szczepieniu ma charakter dobrowolny, to powinna ona uwzględnić prawdę fundamentalną: ludzkie życie i zdrowie są cennymi darami udzielonymi człowiekowi przez Boga i powierzonymi jego roztropnej odpowiedzialności. Nie ulega też wątpliwości, że ten rodzaj wyboru należy zawsze odnosić do piątego przykazania Bożego, które stoi na straży ludzkiego życia, a także do odpowiedzialności za dobro wspólne. W dobie pandemii przybiera ono konkretne formy. Są nimi zarówno zdrowie i życie społeczeństwa, jak również prewencja zdrowotna, której celem jest uwolnienie społeczeństwa od rygorystycznych, nierzadko uciążliwych obostrzeń sanitarnych. Te ostatnie prowadzą wielu spośród nas do izolacji, osamotnienia, ograniczania praktyk religijnych, a także do zachwiania właściwego rozwoju ekonomiczno-gospodarczego naszej Ojczyzny. Mając na uwadze działania prozdrowotne, opinie medycznych autorytetów, a także dramatyczne świadectwa osób, które zmagały się w ostatnich miesiącach z koronawirusem, wspólnota naszego lokalnego Kościoła pozytywnie odpowiada na prośbę Wojewody Śląskiego i włącza się w akcję szczepień przeciw COVID-19. W ponad 40 parafiach naszej archidiecezji powstaną w niedzielę 15 sierpnia mobilne punkty szczepień. Skorzystajmy z tej okazji i przez przyjęcie szczepionki zadbajmy o własne zdrowie, a może nawet życie!

+ Wiktor Skworc
Arcybiskup Metropolita Katowicki

WYKAZ PARAFII, NA TERENIE KTÓRYCH BĘDĄ REALIZOWANE SZCZEPIENIA PRZECIWKO COVID-19

Bieruń, parafia św. Bartłomieja Apostoła
Bojszowy, parafia NMP Uzdrowienia Chorych
Chełm Śl., parafia Trójcy Przenajświętszej
Chorzów, parafia św. Antoniego
Czerwionka Leszczyny, parafia św. Józefa Oblubieńca NMP
Gaszowice, parafia Opatrzności Bożej
Gierałtowice, parafia MB Szkaplerznej
Goczałkowice, parafia św. Jerzego
Godów, parafia św. Michała Archanioła
Gorzyce, parafia św. Anioła Stróża
Imielin, parafia MB Szkaplerznej
Jastrzębie Zdrój, parafia NMP Matki Kościoła
Jastrzębie Zdrój, parafia św. Barbary i św. Józefa
Jejkowice, parafia MB Szkaplerznej i św. Piusa X
Katowice-Panewniki, parafia św. Ludwika i Wniebowzięcia NMP
Katowice Tysiąclecie Dolne, parafia Podwyższenia Krzyża Świętego
Kobiór, parafia Wniebowzięcia NMP
Kończyce/Zabrze, parafia Bożego Ciała
Lędziny-Hołdunów, parafia Chrystusa Króla
Lubomia, parafia św. Marii Magdaleny
Lyski, parafia św. Małgorzaty Dziewicy i Męczennicy
Łaziska Dolne, parafia Niepokalanego Serca NMP
Marklowice, parafia św. Stanisława Bpa i Męczennika
Miedźna, parafia św. Klemensa
Mikołów, parafia św. Wojciecha
Mszana, parafia św. Jerzego
Mysłowice, parafia Nawiedzenia NMP
Ornontowice, parafia św. Michała Archanioła
Orzesze, parafia Nawiedzenia NMP
Pawłowice, parafia św. Jana Chrzciciela
Piekary Śl., parafia Imienia NMP i św. Bartłomieja Apostoła
Pszczyna, parafia Podwyższenia Krzyża Świętego i MB Częstochowskiej
Pszów, parafia Narodzenia NMP
Radlin-Biertułtowy, parafia Wniebowzięcia NMP
Radzionków, parafia św. Wojciecha
Rogów, parafia NSPJ
Ruda Śl.-Kochłowice, parafia Trójcy Przenajświętszej
Rybnik, parafia MB Bolesnej
Rydułtowy, parafia św. Jerzego
Siemianowice Śl.-Bytków, parafia Ducha Świętego
Suszec, parafia św. Stanisława Biskupa i Męczennika
Świerklany, parafia św. Anny
Świętochłowice-Chropaczów, parafia MB Różańcowej
Wodzisław Śl., parafia św. Herberta Biskupa
Wyry, parafia NSPJ
Żory, parafia Miłosierdzia Bożego

1 sierpnia

Witamy w naszej parafii księdza Krzysztofa.

Życzymy radości z pełnienia posługi kapłańskiej.
Niech dobry Bóg obdarza nieustannie łaską zdrowia i pokojem.
Niechaj nie brakuje entuzjazmu i siły potrzebnej do codziennej pracy.

29 sierpnia

POŻEGNANIA NADSZEDŁ CZAS...

W czwartek, 29 sierpnia o godz. 18:00 została odprawiona Msza Święta koncelebrowana Do Bożej Opatrzności, Ducha Świętego przez wstawiennictwo Matki Bożej jako dziękczynienie za 14 lat duszpasterzowania ks. Proboszcza Jana z prośbą o Dary Ducha Świętego w dalszej pracy kapłańskiej oraz o Boże Błogosławieństwo, Dary Ducha Świętego dla Ks. Proboszcza Krzysztofa.

zdjęcia: Kazimierz Sosna

Po zakończeniu Mszy Świętej celebrowanej przez ks. Jana Sopota i ks. Tomasza Tesarczyka ustawiła się długa kolejka parafian chcących podziękować ks. Proboszczowi za 14 lat posługi duszpasterskiej.

Podziękowania rozpoczęła służba liturgiczna - ministranci, a za nimi przedstawiciele Ruchu Światło i Życie "Oaza".

Animatorka Ruchu Agata Konieczny skierowała do ks. Proboszcza następujące słowa:

"Każde powołanie kapłańskie w swej najgłębszej warstwie jest wielką tajemnicą,

jest darem, który nieskończenie przerasta człowieka. "

Jan Paweł II

Drogi Proboszczu,

byłeś dla nas darem od Pana.

Nie łatwo wyrazić nam w słowach wszystkie podziękowania i życzenia, które teraz mamy w sercu.

Jednak możesz być pewny, że każdego dnia w swojej służbie ukazywałeś nam Chrystusa.

Dziękujemy Ci za wszystko, od poczucia humoru po spotkania przy Bożym Słowie.

Za poświęcony czas i że tak walczyłeś o młodych w kościele, który zawsze dzięki Tobie był dla nas otwarty. Za każdą rozmowę, troskę, radość i życzliwość.

Za to, że zaszczepiłeś w nas charyzmat Ruchu Światło-Życie.

Bardzo dziękujemy !

A na nadchodzące nowe wyzwania życzymy Ci wiele łask, darów Ducha Świętego i opieki Niepokalanej."

Młodzież Oazowa przygotowała dla księdza prezent, tekst w gazetce "Głos św.Izydora":

Kolejna osoba, przedstawicielka Dzieci Maryi powiedziała:

Drogi ks. Proboszczu

W imieniu Dzieci Maryi chcę podziękować za posługę w naszej parafii i wszystkie wspólne spotkania.

Dziękujemy za opiekę i stworzenie naszej grupy parafialnej. Mamy nadzieję, że spędzony razem czas będzie dobrym wspomnieniem.

Życzymy Bożego Błogosławieństwa i opieki Matki Bożej na dalszą drogę Twojego powołania !

Pan Alojzy Magiera, przedstawiciel Parafialnej Rady Duszpasterskiej, wypowiedział następujące słowa:

Drogi Księże Proboszczu!

Nadszedł dzień, w którym odchodzisz od nas by pełnić posługę w innej parafii.

Z żalem żegnamy Ciebie, gdyż te 14 lat Twojej służby w naszej parafii było dla nas bardzo owocne i budujące. Dziękujemy Ci za Twoją posługę duszpasterską, za Twoje świadectwo wiary, za wszystkie Twoje działania, które integrowały Parafin i całą naszą Górnoradlińską społeczność. Dziękujemy również za dbałość o naszą świątynię, za prace i remonty, które zostały w niej zrobione.

Życzymy Ci byś w nowej parafii znalazł dużo życzliwości i zaangażowania wiernych i współpracowników. Niech Ci Bóg błogosławi i wynagradza za Twoją pracę oraz obdarza zdrowiem i potrzebnymi siłami. Niech Jezus będzie Twoim przewodnikiem i oparciem, a Maryja otacza swoją opieką i Matczyną miłością. Niech Duch Święty obdarza Cię swoimi darami, aby Twoja praca duszpasterska na nowej placówce przynosiła obfite owoce.

My zaś - zapewniamy o modlitewnej pamięci i nigdy nieprzemijającej wdzięczności. Jeszcze raz z całego serca dziękujemy Bogu i Tobie za obecność wśród nas !

Szczęść Boże

Parafianie

Pani Gabriela Sosna,przedstawicielka formacji Rodzin Szensztackich wierszem wyraziła podziękowanie za wszelkie otrzymane od ks. Proboszcza dobra:

Kochany Księże Proboszczu!

Dziś nadeszło z Tobą rozstanie,

chwila taka, że łza się w oku kręci.

Lecz, choć odejdziesz do innej parafii,

pozostaniesz w naszych sercach i pamięci.

Pragnę powiedzieć dziś szczerze, „dziękujemy”.

Każdy z nas Tobie zawdzięcza wiele -

bo, Ty do Boga Nas prowadziłeś,

służąc mu wiernie w naszym kościele.

Pasterzem nam byłeś, na wzór Jezusa

i tylko dobra swych „owieczek” chciałeś.

A choć, czasem było Ci ciężko i smutno,

chwaliłeś Boga i nie narzekałeś.

Odchodzisz od Nas, lecz bądź pewny tego,

że gdy za Tobą bardzo zatęsknimy,

to się zbierzemy i pojedziemy,

i Cię w parafii w Rybniku odwiedzimy,

zaś, Matka Boża Trzykroć Przedziwna,

niech nad Tobą czuwa i ochrania płaszczem swej opieki.

Dyrektor ZSP nr 5 pani Łucja Żymełka dziękowała za owocną współpracę efektem której była integracja środowiska i tłumne udziały w uroczystościach (Dzień Babci i Dziadka, Dzień Górnika, DzieńChorych i Senirów Parafii, spotkanie ze św. Mikołajem, jasełka, prafialne kolędowanie, festyny). Miały one zawsze początek na Mszy św. w kościele, a kończyły się spotkaniem na sali gimnastycznej.

Bożena Górnicz dziękowała za zaufanie, jakim obdarzył ją ks.Proboszcz w zakresie redagowania parafialnej strony internetowej.

Kolejne podziękowania kierowały w stronę ks.Proboszcza delegacje:

Witold Mandrysz przedstawiciel Rady Dzielnicy Radlin II

Adam Kóliczek, radny Rady Miejskiej Wodzisławia Śl.

Piotr Maciuga naczelnik OSP Radlin II

Na zakończenie głos zabrał ks. Tomasz Tesarczyk, który wspominał, jak wiele dały mu spotkania i rozmowy z ks. Proboszczem w czasach, kiedy decydował się na wstapienie do seminarium. Podkreślał też, że to osobość ks. Proboszcza - jego umiejętność słuchania innych, pogoda ducha i zażegnywanie konfliktów żartem - pozwalała mu zjednywać ludzi. Dziękował ks. Proboszczowi, że udało mu się odbudować wspólnotę parafialną i życzył mu, aby, żeby w nowej parafii spotkało go tyle dobrego, ile spotkało go na na Górnioku.

28 sierpnia

POŻEGNANIA NADSZEDŁ CZAS...

W środę, ks. Proboszcz otrzymał od jednej z parafianek prezent pożegnalny:

symboliczny obraz, na którym Matka Boża towarzyszy

ks. Janowi.

Ks. Proboszczu! Niech Maryja codziennie otacza Cię swoją opieką i Matczyną miłością!

obraz namalował: Piotr Paszenda

13 czerwca

Verba docent,

exempla trahunt…

To najkrótsze i chyba najwłaściwsze podsumowanie czternastu lat duszpasterskiej działalności w naszej parafii ks. proboszcza Jana:

Słowa uczą, przykłady pociągają.

Ks. Jan nieustannie pokazywał nam, jak w praktyce stosować dwa przykazania miłości:

1. Będziesz miłował Pana Boga swego…

2. Będziesz miłował bliźniego swego...

Szacunek dla każdego, zrozumienie, przebaczenie, dążenie do zgody, przekonanie, że w każdym z nas można odkryć coś dobrego – to nie było tylko nauczanie z ambony, ale i codzienna praktyka ks. Proboszcza.

Teraz daje nam przykład, jak zawierzyć Opatrzności Bożej, ale tak po ludzku – jest nam, parafianom, bardzo trudno pogodzić się z tym, co ma nastąpić...

10 czerwca

TEGO SIĘ NIE SPODZIEWALIŚMY...

W katowickiej Kurii abp Wiktor Skworc wręczył dekrety dla proboszczów i administratorów.

NIESTETY...

Wśród księży proboszczów przenoszonych na inną parafię znalazł się i nasz proboszcz, ks. Jan Sopot...

Zgodnie z decyzją ks. biskupa ks. proboszcz Jan Sopot ma objąć parafię Św. Jadwigi Śl. w Rybniku.

Do posługi w naszej Parafii został skierowany ks. Krzysztof Kępka.

9 lipca 2021

SŁOWO ARCYBISKUPA KATOWICKIEGO

DO WIERNYCH I DUCHOWIEŃSTWA

ARCHIDIECEZJI KATOWICKIEJ

Drodzy Diecezjanie, Bracia i Siostry, Drodzy Księża i Osoby Życia Konsekrowanego!

W nawiązaniu do opublikowanego komunikatu Archidiecezji Krakowskiej z dnia 9 lipca 2021 r. pragnę Was poinformować, że z pokorą przyjmuję wyniki dochodzenia Stolicy Apostolskiej, o które sam prosiłem, dotyczącego sytuacji zaistniałych w czasie pełnienia przeze mnie posługi biskupa tarnowskiego. Sytuacje te dotyczyły wykorzystania seksualnego małoletnich przez duchownych podległych mojej jurysdykcji. Jak się okazało, w dwóch takich przypadkach doszło do zaniedbań. W związku z tym zwracam się przede wszystkim do skrzywdzonych oraz ich rodzin ze szczerą i pokorną prośbą o przebaczenie. O to samo proszę wspólnotę Kościoła tarnowskiego, któremu przez niespełna 14 lat starałem się służyć na miarę możliwości i sił.

Bracia i Siostry!
Wobec rodzących się w związku z tym pytań i wątpliwości odnośnie do sytuacji w Archidiecezji Katowickiej jest moją powinnością poinformować was o tym, że w ciągu niespełna 10-ciu już lat posługi w archidiecezji uruchomiłem wszystkie konieczne mechanizmy ochrony małoletnich. Żadne zgłoszenie nie zostało pominięte, zlekceważone czy nierozpoznane. W tych sprawach przestrzegane jest ściśle obowiązujące prawo kościelne i państwowe. Został stworzony system zapobiegania przestępstwom. W jego ramach przeprowadzono szkolenia duchownych, katechetów świeckich oraz innych osób pracujących w instytucjach kościelnych. Działa i jest łatwo dostępny duchowny - przewodniczący zespołu ds. prewencji, powołani zostali rzecznicy osób pokrzywdzonych i ich duszpasterz. Każda z osób skrzywdzonych otrzymuje konkretną ofertę pomocy i wsparcia. W obu diecezjach spotykałem się też osobiście z osobami skrzywdzonymi.

Bracia i Siostry!
Nie ukrywam, że w 24. roku biskupiej posługi przychodzi mi w tych dniach przeżywać najtrudniejsze chwile w życiu, dlatego z ufnością powierzam się Bożej Opatrzności i proszę Was o wsparcie modlitwą, zwłaszcza Koronką do Bożego Miłosierdzia. O takie samo wsparcie i zrozumienie proszę duchowieństwo archidiecezji i osoby życia konsekrowanego. Wołajmy wspólnie o miłosierdzie dla nas i świata całego.

Razem z Wami pragnę tworzywem modlitwy, cierpienia i pokuty budować wspólnotę Kościoła, aby był – jak tego chce sam Chrystus – „nie mający skazy czy zmarszczki” (Ef 5, 27). Niech nas wszystkich ogarnie ojcowskim sercem – św. Józef, patron Kościoła.

† Wiktor Skworc
Arcybiskup Metropolita Katowicki

Katowice, 9 lipca 2021 r.

16 maja

ODPUST PARAFIALNY

W niedzielę odbyły się uroczystości ku czci Patrona naszej Parafii - Św. Izydora Oracza. .

O godzinie 10:30 została odprawiona uroczysta Suma Odpustowa w intencji Parafian oraz w intencji Chorych i seniorów Parafii. Sumie przewodniczył ks. Artur, wikary z Parafii św. Marii Magdaleny w Radlinie Dolnym. Ks. Artur wygłosił też do nas Słowo Boże.

O godz. 15:00 Parafianie uczestniczyli w Nabożeństwie Majowym podczas którego modlili się do Św. Izydora Oracza.

Pieśń do świętego Izydora Oracza

Oraczu sławny, święty Izydorze

Prac miłych Bogu przykładzie i wzorze;

Wielkimi cudy na ziemi wsławiony,

Bądź pozdrowiony.

Ciebie nie droga purpura wsławiła,

Ani bogata matka urodziła;

Lecz wzrosłeś między ziemi rolnikami,

Pługiem i wołami.

Robiłeś panom, a przy swej robocie

Piękny postępek uczyniłeś w cnocie;

Kochając zawsze Boga, Stwórcę swego,

Z serca całego.

14 maja

MSZA ŚWIĘTA W INTENCJI KSIĘDZA PROBOSZCZA

W piątek, o godz. 18:00 ks. Proboszcz podczas Mszy Świętej kierował modlitwy do Opatrzności Bożej i Ducha Świętego dziękując za wszystko, czego doświadczył w kolejnym roku życia.

Przez wstawiennictwo Matki Bożej prosił o zdrowie, Boże Błogosławieństwo i Dary Ducha Świętego w dalszej posłudze duszpasterskiej.

Po Mszy Świętej przedstawiciele parafian złożyli Ks. Proboszczowi życzenia urodzinowe.

12 maja 2021

URODZINY PROBOSZCZA

KSIĘDZA JANA SOPOTA

Księże Proboszczu!

Jesteśmy wdzięczni za to, że codziennie, bez względu na okoliczności, trwa Ksiądz na posterunku służąc Bogu

i ludziom.

Dziękujemy za wszystko, co Ksiądz robi dla naszej wspólnoty parafialnej.

Dziękujemy za pogodny uśmiech i dobre słowo, które ma Ksiądz dla każdego.

A w dniu urodzin z całego serca życzymy:

Niech Dobry Bóg obdarzy Księdza łaską zdrowia, tak ważną w tych trudnych czasach

i błogosławi każdego dnia wszystkim poczynaniom.

Niech Duch Święty czuwa nad wszystkimi decyzjami podejmowanymi przez Księdza

i obdarza swoimi darami.

Niech Matka Boża z całą swą dobrocią cierpliwie pośredniczy i wspiera wszystkie prośby,

które Ksiądz w modlitwach zanosi do Najwyższego.

Parafianie z Parafii Św. Izydora

kwiecień 2021

Dokument Kongregacji Nauki i Wiary podpisany przez jej prefekta kard. Luisa Ladarię

i zatwierdzony 17 grudnia 2020 roku

 przez Papieża Franciszka:

 szczepionki przeciw COVID-19 „moralnie akceptowalne”

Watykańska Kongregacja Nauki Wiary wydała notę, zaakceptowaną przez Papieża Franciszka, która w tym czasie pandemii pozwala na korzystanie ze szczepionek wyprodukowanych przy użyciu linii komórkowych pozyskanych w wyniku aborcji w latach 60. Podkreśla jednocześnie, że nie oznacza to legitymizacji, nawet pośredniej, praktyki aborcyjnej. Kongregacja wzywa agencje farmaceutyczne do „produkowania, zatwierdzenia, dystrybucji i zaoferowania etycznie akceptowanych szczepionek, które nie rodzą problemów sumienia”.

Vatican News:

Kongregacja Nauki Wiary stwierdza, że jest „moralnie dopuszczalne stosowanie szczepionek przeciw COVID-19, które wykorzystały linie komórkowe pozyskane z abortowanych płodów w swoich badaniach i procesie produkcyjnym”. W przypadku obecnej pandemii „można korzystać z wszystkich szczepionek uznanych za klinicznie bezpieczne i skuteczne z pełną świadomością, że odwołanie się do takich szczepionek nie oznacza formalnej współpracy przy aborcji, z której pochodzą komórki, z których zostały wyprodukowane”. Potwierdza to dokument Kongregacji Nauki Wiary podpisany przez jej prefekta kard. Luisa Ladarię i zatwierdzony 17 grudnia przez Papieża Franciszka.

Dokument został przygotowany w czasie, kiedy wiele krajów przygotowuje się do wdrożenia kampanii szczepień. Jego celem jest rozwianie wszelkich wątpliwości, jakie pojawiły się w związku z często sprzecznymi oświadczeniami w sprawie ewentualnej niemoralności szczepionek.

Stąd tytuł dokumentu „Nota nt. moralnego korzystania z niektórych szczepionek przeciwko COVID-19”. Przywołuje on trzy wcześniejsze wypowiedzi Watykanu na ten sam temat: Papieskiej Akademii Życia z 2005 i 2017 roku oraz oraz instrukcję Kongregacji Nauki Wiary „Dignitas Personae” z 2008 roku.

Kongregacja Nauki Wiary nie ma zamiaru „oceniać bezpieczeństwa i skuteczności” obecnych szczepionek przeciwko COVID-19, za co odpowiedzialni są badacze i agencje zajmujące się lekami, ale skupia się na moralnym aspekcie stosowania tych szczepionek, które opracowano przy wykorzystaniu linii komórkowymi z tkanek uzyskanych z dwóch płodów otrzymanych w wyniku aborcji w latach 60. Instrukcja „Dignitas Personae”, zatwierdzona przez Benedykta XVI, określała w tym względzie, że „istnieje zróżnicowana odpowiedzialność”, ponieważ „w firmach wykorzystujących linie komórkowe niegodziwego pochodzenia nie jest taka sama odpowiedzialność tych, którzy decydują o kierunkach produkcji, i tych którzy nie mają żadnej władzy decyzyjnej”. Powołując się na tę argumentację dzisiejsza nota stwierdza, że kiedy z różnych powodów nie są dostępne szczepionki przeciwko Covid-19 „etycznie nieskazitelne” jest „moralnie akceptowalna” zaszczepienie się za pomocą tych, które używają linii komórkowych od płodów pozyskanych w wyniku aborcji.

Powodem wyrażenia zgody jest to, że współpraca w złu aborcji, w przypadku tych, którzy się szczepią, jest „odległa” i moralny obowiązek unikania jej „nie jest wiążący” - argumentuje kongregacja - jeśli stoimy w obliczu „poważnego niebezpieczeństwa, takiego jak rozprzestrzenianie się poważnego czynnika chorobotwórczego, inaczej niemożliwego do opanowania", takiego jak wirus powodujący COVID-19. W związku z tym kongregacja wyjaśnia, że „w takim przypadku wszystkie szczepienia uznane za klinicznie bezpieczne i skuteczne mogą być stosowane ze świadomością, że odwołanie się do takich szczepionek nie oznacza formalnej współpracy z aborcją, z której pochodzą komórki, z których zostały wyprodukowane szczepionki”.

Kongregacja wyjaśnia zarazem, że „moralnie legalne stosowanie tego typu szczepionek, ze względu na szczególne warunki, nie może samo w sobie stanowić legitymizacji, nawet pośredniej, praktyki aborcyjnej i zakłada sprzeciw wobec tej praktyki wobec tych, którzy z niej korzystają”. Nie może to też implikować moralnej aprobaty dla używania linii komórkowych z abortowanych płodów. Kongregacja apeluje do firm farmaceutycznych i rządowych agencji ochrony zdrowia o „produkcję, zatwierdzenie, dystrybucję i oferowanie etycznie akceptowanych szczepionek, które nie stwarzają problemów sumienia”.

Kongregacja Nauki Wiary przypomina zarazem, że szczepienie nie jest obowiązkiem moralnym, stąd też musi być dobrowolne. Podkreśla jednocześnie obowiązek dążenia do dobra wspólnego. To dobro wspólne, „w przypadku braku innych środków powstrzymania lub nawet zapobieżenia epidemii, może zalecać szczepienia, szczególnie w celu ochrony najsłabszych i najbardziej narażonych”. Ci, którzy ze względu na swe sumienie odmawiają stosowania szczepionek wyprodukowanych przy użyciu linii komórkowych pozyskanych w wyniku aborcji, muszą jednak „podjąć kroki w celu uniknięcia, za pomocą innych środków profilaktycznych i odpowiedniego zachowania, stania się nośnikami przenoszenia czynnika zakaźnego”. Aby uniknąć „jakiegokolwiek zagrożenia dla zdrowia” osób najbardziej narażonych.

Wreszcie, Kongregacja Nauki Wiary definiuje jako „imperatyw moralny”, to aby zagwarantować, że „skuteczne i etycznie akceptowalne szczepionki” będą dostępne „także dla krajów najuboższych i to w sposób bezpłatny”, ponieważ brak dostępu do szczepień „stałby się kolejną przyczyną dyskryminacji i niesprawiedliwości”.

11 kwietnia

SŁOWO PRZEWODNICZĄCEGO KOMISJI CHARYTATYWNEJ

KONFERENCJI EPISKOPATU POLSKI

NA NIEDZIELĘ MIŁOSIERDZIA

Drodzy Bracia i Siostry!

Dzisiaj, w II Niedzielę Wielkanocną obchodzimy Święto Miłosierdzia Bożego, które dla całego Kościoła ustanowił św. Jan Paweł II w dniu kanonizacji Siostry Faustyny 30 kwietnia 2000 roku. To święto jest jednocześnie patronalnym świętem Caritas i otwiera Tydzień Miłosierdzia – czas, w którym zaproszeni jesteśmy do uważniejszego odczytywania potrzeb najuboższych i tych, którzy wołają o pomoc. Jest to też czas, by wsłuchując się w Caritas – bijące serce Kościoła, odkryć na nowo, jak wielką miłością jesteśmy otoczeni.

Gdy ogarnia nas bezradność i zamknięte drzwi, przychodzi do nas Zmartwychwstały Chrystus. Odsłania przed nami ślady ran na swoim ciele, w których dostrzegamy ofiarę miłości dla zbawienia świata. W Jego ranach jest nie tylko nasze wieczne uzdrowienie (Iz 53,5), ale też widzimy w nich doświadczenie bezmiaru cierpienia, bólu i słabości ludzkiej natury, którą podzielił z nami, oprócz grzechu. Pozwolił się ubiczować, odrzucić, wykluczyć z grona sprawiedliwych. W Jego ranach możemy też dostrzec obraz naszych słabości. Są to lęki i obawy, które towarzyszą nam każdego dnia. Są to też nasze niepokoje w pracy, troska o zdrowie najbliższych oraz wszystkie te sytuacje, w których upadamy, gniewamy się albo szukamy próżnych przyjemności. Chrystus pokazuje nam, że te słabości są wpisane w naszą ludzką naturę. Przychodzi ze słowami pokoju i obietnicą zwycięstwa. Staje pośród tych, którzy zostawili Go w chwili największej próby. Przychodzi bez wyrzutów, bez oskarżeń i potępienia. Przychodzi do nas z miłosierdziem. Przychodzi, by odpuszczać grzechy i jednoczyć wszystkich rozproszonych.

Papież Franciszek w Liście Apostolskim Patris Corde, przywołuje przykład św. Józefa: „Musimy nauczyć się akceptować naszą słabość z głęboką czułością. (…) Józef uczy nas, że posiadanie wiary w Boga obejmuje również wiarę, że może On działać także poprzez nasze lęki, nasze ułomności, nasze słabości. Uczy nas także, że pośród życiowych burz nie powinniśmy bać się oddać Bogu ster naszej łodzi. Czasami chcielibyśmy mieć wszystko pod kontrolą, ale On zawsze ma szersze spojrzenie.”

Te słowa Ojca Świętego Franciszka aktualizują treść 77. Tygodnia Miłosierdzia, który przypada na czas, gdy od ponad roku zmagamy się z trudnościami wynikającymi z izolacji. Ciężko jest z czułością zaakceptować słabość, która nas ogarnia! Dotyka nas samotność, lęk, cierpienie, depresja, śmierć. Młodzież i osoby starsze odczuwają to jeszcze bardziej. Mogłoby się wydawać, że powrót to tego co było, to najlepsze co może nas spotkać. Chrystus jednak zaprasza nas, abyśmy szli naprzód i umieli dostrzegać także to co dobre. Dlatego nie tęsknijmy do tego, co było przed pandemią! Zauważmy, że ten trudny czas odsłania to, co jest dla nas naprawdę istotne, co jest wartością w naszym życiu. Przywraca nam czas i relacje. Zobaczmy to, z czego nas ogołocił, a co pozwolił zauważyć. Doceńmy, jak wiele szlachetnych ludzi dobrej woli pojawia się wokół nas. To ludzie, którzy troszczą się o innych bardziej niż o siebie. Spieszą z pomocą najsłabszym, stając się rzecznikami miłości Boga Ojca. Wielu z nich to wolontariusze, których działanie jest inspirowane tą właśnie miłością.

W 30. roku działalności Caritas w Polsce z nadzieją patrzymy na to, co udało się zrobić, zwłaszcza w czasie ciemności, czasie trudnym, często pozbawionym nadziei. Nasi wolontariusze na nowo rozniecają płomień nadziei w miejscach, gdzie ta nadzieja przygasa. Budzi do refleksji i inspiruje do działania ich codzienna służba niesienia pomocy ubogim, bezdomnym, chorym, starszym, niepełnosprawnym, migrantom i uchodźcom oraz wszystkim poszkodowanym.

Rozpalany w ten sposób płomień nadziei sprawia, że można się przy nim ogrzać i zobaczyć, że miłość jest silniejsza niż śmierć. Jakże wzrusza błyskawiczna odpowiedź tak wielu darczyńców na prośbę o solidarność i zaangażowanie w akcje pomocy realizowane w czasie pandemii. Wśród tych akcji w szczególny sposób wyróżnia się „Pomoc dla Seniora” – akcja realizowana z myślą o najstarszych pokoleniach oraz akcja „Wdzięczni Medykom”, której celem jest wspieranie służby zdrowia – lekarzy, pielęgniarek, ratowników medycznych.

Mogłoby się wydawać, że w tak niepewnym czasie wielu ludzi będzie starało się zabezpieczyć tylko swoją przyszłość i własne interesy. Widzimy jednak, że ta trudna sytuacja wyzwoliła w nas ogromne pokłady solidarności i zrozumienia! Okazuje się, że gdy z miejsc ogarniętych konfliktem, ubóstwem czy kataklizmem płynie prośba o wsparcie, zaraz też pojawia się strumień pomocy i życzliwości. Taką pomoc otrzymała Wenezuela, Bejrut czy Chorwacja. Taką pomoc już od wielu lat otrzymuje dotknięta wojną Syria, w ramach realizowanego programu „Rodzina Rodzinie”. Obfita pomoc płynie z ludzkich serc, bo mając doświadczenie wspólnoty i perspektywę życia wiecznego jesteśmy zdolni do przekraczania własnych lęków i słabości.

Każdy z nas pragnie być kochany. To pragnienie jest wspólne wszystkim ludziom na ziemi: głodującemu dziecku, samotnej matce, walczącemu o wolność, naszym dzieciom, rodzicom i najbliższym. Pragnienie bycia kochanym wynika stąd, że nikt nie chce być samotny. To pragnienie sprawia, że nasze serca stają się bardziej miłosierne. A przyjmując Boże miłosierdzie stajemy się bardziej zdolni do dawania siebie, do niesienia pomocy tym, którzy jej potrzebują.

Niech wiara w jedynego Boga, Ojca Wszechmogącego, Stworzyciela nieba i ziemi, przyczynia się do budowania braterstwa między wszystkimi ludźmi, a pokój, który jest darem Zmartwychwstałego Pana, niech przepełnia nasze myśli, słowa i czyny. Prośmy nieustannie Boga, aby jeden duch i jedno serce ożywiały wszystkich wierzących. Aby nikt nie cierpiał niedostatku i aby każdy – według potrzeby – otrzymywał wsparcie i caritas, czyli miłość.

bp Wiesław Szlachetka,

Przewodniczący Komisji Charytatywnej Konferencji Episkopatu Polski

04.04.2021

WIELKANOCNE ORĘDZIE

PAPIEŻA FRANCISZKA

W niedzielny poranek Ojciec Święty odprawił Mszę w Bazylice Watykańskiej oraz udzielił miastu i światu błogosławieństwa Urbi et Orbi.

W wielkanocnym orędziu Papież Franciszek apelował, by w obliczu pandemii, która jest nadal w rozkwicie nie tracić nadziei i wspierać tych, którzy najbardziej cierpią z powodu wywołanego przez nią kryzysu społecznego i gospodarczego.

Papieska liturgia sprawowana była w ścisłym reżimie sanitarnym i wzięło w niej udział zaledwie kilkaset osób, noszących maseczki i zachowujących dystans.

WIELKANOC 2021

„Przez chrzest zanurzający nas w śmierć zostaliśmy razem z Chrystusem pogrzebani po to,

abyśmy i my wkroczyli w nowe życie,

jak Chrystus powstał z martwych dzięki chwale Ojca.

Jeżeli umarliśmy razem z Chrystusem, wierzymy,

że z Nim również żyć będziemy, wiedząc, że Chrystus powstawszy z martwych już więcej nie umiera,

śmierć nad Nim nie ma już władzy."

                                                                                                                                                                                  (Rz 6,4; 8- 9)

Zmartwychwstanie stanowi fundament naszej wiary i radości.

Niech prawda Zmartwychwstania będzie mocą naszej drogi,

wprowadza nas w naśladowanie Jezusa Chrystusa przez życie i śmierć z Nim,

aby mieć udział w Jego chwale po śmierci.

Jesteśmy stworzeni do nieśmiertelności i już teraz cieszmy się owocami Paschy Pana,

żyjąc jego Duchem każdego dnia.

Niech Zmartwychwstały Chrystus będzie naszym słońcem.

Wesołego Alleluja!

ks. Proboszcz Jan

ALLELUJA!

RADUJMY SIĘ -

CHRYSTUS ZMARTWYCHWSTAŁ!!!

W tym pięknym dla nas wszystkich dniu Zmartwychwstania Pańskiego,

dniu dającym nadzieję na nowe, lepsze życie

życzymy Tobie, ks. Proboszczu,

by ten nowy czas przyniósł radość i wzmacniał ducha,

by dawał siłę w pokonywaniu trudności i pozwalał z ufnością patrzeć w przyszłość.

Parafianie z Parafii św. Izydora

09 stycznia

PACZUSZKA DLA MALUSZKA – DOBRZE JEST POMAGAĆ!

Przedstawiamy Wam ogrom darów zebranych w Wodzisławiu Śląskim!

Dziękujemy, że pomogliście kolejnym maluszkom i ich mamom - wszystkie dary trafiły do Domu Samotnej Matki w Zabrzu.

Współorganizatorzy akcji:

Paczuszka dla Maluszka - dobrze jest pomagać!

Rodziny Domowego Kościoła rejon Wodzisław Śląski

Parafia św. Herberta w Wodzisławiu Śląskim

Parafia św. Izydora w Wodzisławiu Śląskim

Dary zebrane w Parafii św. Izydora

oraz Parafii św. Herberta w Wodzisławiu Śląskim

6 stycznia

ORĘDZIE OJCA ŚWIĘTEGO
FRANCISZKA

NA 54. ŚWIATOWY DZIEŃ POKOJU

1 STYCZNIA 2021 ROKU:

KULTURA TROSKLIWOŚCI JAKO DROGA DO POKOJU

część 3 - ostatnia...

8. Wychowanie do kultury troskliwości

Promocja kultury troskliwości wymaga procesu wychowawczego, a w dążeniu do tego celu kompas zasad społecznych jest niezawodnym narzędziem w różnych powiązanych ze sobą kontekstach. Chciałbym podać kilka przykładów.

- Wychowanie do troskliwości rodzi się w rodzinie, będącej naturalną i podstawową komórką społeczeństwa, w której człowiek uczy się żyć w relacji i we wzajemnym szacunku. Należy jednak umożliwić rodzinie realizację tego życiowego i nieodzownego zadania.

- Zawsze we współpracy z rodziną, innymi podmiotami powołanymi do wychowania są szkoła i uniwersytet, a w pewnych aspektach również podmioty komunikacji społecznej[22]. Są one powołane do szerzenia systemu wartości opartego na uznaniu godności każdej osoby, każdej wspólnoty językowej, etnicznej i religijnej, każdego ludu i wynikających z niego praw podstawowych. Edukacja stanowi jeden z filarów społeczeństw bardziej sprawiedliwych i solidarnych.

- Religie w ogóle, a przywódcy religijni w szczególności, mogą odgrywać niezastąpioną rolę w przekazywaniu wiernym i społeczeństwu wartości solidarności, poszanowania różnic, akceptacji i troskliwości o najbardziej wrażliwych braci i siostry. Przypominam w tym kontekście słowa papieża Pawła VI skierowane do parlamentu ugandyjskiego, w 1969 r.: „Nie lękajcie się Kościoła; on was szanuje, kształci wam uczciwych i lojalnych obywateli, nie podsyca rywalizacji i podziałów, stara się promować zdrową wolność, sprawiedliwość społeczną i pokój. Jeśli w ogóle ma jakieś preferencje, to dla ubogich, dla wychowania najmłodszych, dla opieki nad cierpiącymi i opuszczonymi”.

- W odniesieniu do tych, którzy są zaangażowani w służbę społecznościom, w organizacjach międzynarodowych, rządowych i pozarządowych realizujących misję wychowawczą, a także tych wszystkich, którzy na różne sposoby pracują w dziedzinie edukacji i badań naukowych, ponawiam swoją zachętę, abyśmy osiągnęli cel edukacji „bardziej otwartej i integrującej, zdolnej do cierpliwego słuchania, konstruktywnego dialogu i wzajemnego zrozumienia”. Chciałbym, aby ta zachęta, sformułowana w ramach Globalnego Paktu Wychowawczego, znalazła szeroką i różnorodną aprobatę.

9. Nie ma pokoju bez kultury troskliwości

Kultura troskliwości, jako zaangażowanie wspólne, solidarne i uczestniczące na rzecz ochrony i promowania godności i dobra wszystkich, jako gotowość do zainteresowania się, do zwracania uwagi, do współczucia, do pojednania i uzdrowienia, do wzajemnego szacunku i wzajemnej akceptacji, jest uprzywilejowanym sposobem budowania pokoju. „W wielu częściach świata pojawiają się drogi pokoju, które prowadzą do zabliźniania ran; potrzeba zatem twórców pokoju, gotowych, by zainicjować w śmiały i pomysłowy sposób procesy uzdrawiania i nowego spotkania”.

W tym czasie, w którym łódź ludzkości, wstrząsana burzą kryzysu, płynie mozolnie w poszukiwaniu spokojniejszego i bardziej pogodnego horyzontu, ster godności osoby ludzkiej i „kompas” podstawowych zasad społecznych może pozwolić nam płynąć bezpiecznym i wspólnym kursem. Jako chrześcijanie, spoglądamy na Dziewicę Maryję, Gwiazdę Morza i Matkę Nadziei. Wspólnie pracujemy nad tym, by podążać naprzód w kierunku nowego horyzontu miłości i pokoju, braterstwa i solidarności, wzajemnego wsparcia i akceptacji. Nie ulegajmy pokusie braku zainteresowania innymi, zwłaszcza najsłabszymi, nie przyzwyczajajmy się do odwracania wzroku, ale codziennie, konkretnie angażujmy się w „tworzenie jednej wspólnoty, składającej się z braci, którzy się akceptują, troszcząc się o siebie nawzajem”.

Watykan, 8 grudnia 2020 r.

Franciszek

1 stycznia

5 stycznia

ORĘDZIE OJCA ŚWIĘTEGO
FRANCISZKA

NA 54. ŚWIATOWY DZIEŃ POKOJU

1 STYCZNIA 2021 ROKU:

KULTURA TROSKLIWOŚCI JAKO DROGA DO POKOJU

część 2

6. Zasady nauki społecznej Kościoła jako podstawa kultury troskliwości

Diakonia początków Kościoła, ubogacona refleksją Ojców i ożywiona na przestrzeni wieków czynnym miłosierdziem wielu jaśniejących świadków wiary, stała się siłą napędową nauki społecznej Kościoła, dając siebie wszystkim ludziom dobrej woli jako cenne dziedzictwo zasad, kryteriów i wskazań, z których można czerpać „język” troskliwości: promowanie godności każdej osoby ludzkiej, solidarność z ubogimi i bezbronnymi, troskliwość o dobro wspólne, ochronę świata stworzonego.

* Troskliwość jako promowanie godności i praw osoby

„Pojęcie osoby, które zrodziło się i rozwinęło w chrześcijaństwie, pomaga w realizowaniu rozwoju w pełni ludzkiego. Albowiem osoba znaczy zawsze relacja, nie indywidualizm, wskazuje na włączanie, a nie wykluczanie, wyjątkową i nienaruszalną godność, a nie wykorzystywanie”. Każda osoba ludzka jest celem sama w sobie, nigdy nie jest jedynie narzędziem, które należy doceniać tylko ze względu na jego użyteczność, ale jest stworzona, aby wspólnie żyć w rodzinie, we wspólnocie, w społeczeństwie, gdzie wszyscy członkowie są równi pod względem godności. To z tej godności wywodzą się prawa człowieka, a także obowiązki, które przypominają na przykład o odpowiedzialności za przyjmowanie i pomoc ubogim, chorym, zepchniętym na margines, wszystkim naszym „bliźnim, blisko lub daleko w czasie i przestrzeni”.

* Troskliwość o dobro wspólne.

Każdy aspekt życia społecznego, politycznego i gospodarczego znajduje swoje wypełnienie, gdy służy dobru wspólnemu, to znaczy: gdy „suma warunków życia społeczeństwa pozwala bądź to grupom, bądź poszczególnym jego członkom, pełniej i szybciej osiągnąć ich własną doskonałość”. Dlatego nasze plany i wysiłki muszą zawsze uwzględniać skutki dla całej rodziny ludzkiej, rozważając możliwe konsekwencje w chwili obecnej i dla przyszłych pokoleń. Pandemia Covid-19 pokazuje nam, jak bardzo jest to prawdziwe i aktualne. W jej obliczu „zdaliśmy sobie sprawę, że wszyscy jesteśmy w jednej łodzi, wszyscy słabi i zdezorientowani, ale jednocześnie ważni i niezbędni, wszyscy wezwani by wiosłować razem”, bo „nikt nie ratuje się sam”i żadne odizolowane państwo narodowe nie może zapewnić swoim mieszkańcom dobra wspólnego.

* Troskliwość poprzez solidarność.

Solidarność wyraża w konkretny sposób miłość drugiego człowieka, nie jako mgliste uczucie, ale jako „mocną i trwałą wolę angażowania się na rzecz dobra wspólnego, czyli dobra wszystkich i każdego, wszyscy bowiem jesteśmy naprawdę odpowiedzialni za wszystkich”. Solidarność pomaga nam widzieć drugiego – zarówno jako osobę, jak i, w najszerszym tego słowa znaczeniu, jako lud czy naród – nie jako dane statystyczne, czy środek, który można wykorzystać, a następnie wyrzucić, gdy nie jest już użyteczny, ale jako naszego bliźniego, towarzysza w drodze, powołanego do udziału, na równi z nami, w uczcie życia, na którą wszyscy są jednakowo zaproszeni przez Boga.

* Troskliwość i ochrona stworzenia.

Encyklika Laudato si’ w pełni ukazuje wzajemne powiązania całej rzeczywistości stworzonej i podkreśla potrzebę słuchania zarówno wołania potrzebujących, jak i wołania stworzenia. Z tego uważnego i ciągłego słuchania może zrodzić się skuteczna troska o ziemię, będącą naszym wspólnym domem, i o ubogich. W tej kwestii pragnę potwierdzić, że „warunkiem autentyczności poczucia wewnętrznego zjednoczenia z innymi bytami natury jest równoczesna czułość, współczucie i troska o człowieka”. „Pokój, sprawiedliwość i ochrona stworzenia to trzy kwestie ściśle ze sobą związane, których nie można od siebie oddzielać w taki sposób, by były traktowane indywidualnie, gdyż mogłoby to grozić ponownym popadaniem w redukcjonizm”.

7. Kompas służący wspólnemu kursowi

W czasach zdominowanych przez kulturę odrzucenia, w obliczu pogłębiających się nierówności wewnątrz państw oraz pomiędzy nimi, pragnę zaprosić osoby kierujące organizacjami międzynarodowymi i rządami, światem gospodarczym i naukowym, komunikacją społeczną i instytucjami edukacyjnymi do wzięcia w swoje ręce tego „kompasu” wyżej wymienionych zasad, aby nadać wspólny kurs procesowi globalizacji, „kurs prawdziwie ludzki”. Pozwoliłoby to bowiem docenić wartość i godność każdej osoby, działać wspólnie i solidarnie na rzecz dobra wspólnego, przynosząc ulgę tym, którzy cierpią z powodu ubóstwa, choroby, niewolnictwa, dyskryminacji i konfliktów. Poprzez ten kompas zachęcam wszystkich, aby stali się prorokami i świadkami kultury troskliwości, aby wyeliminować wiele nierówności społecznych. A będzie to możliwe jedynie przy znaczącym i powszechnym protagonizmie kobiet, w rodzinie i we wszelkich dziedzinach życia społecznego, politycznego i instytucjonalnego.

Kompas zasad społecznych, niezbędny do promowania kultury troskliwości, jest również wskaźnikiem dla stosunków między państwami, które powinny być inspirowane braterstwem, wzajemnym szacunkiem, solidarnością i przestrzeganiem prawa międzynarodowego. W związku z tym należy podkreślić znaczenie ochrony i propagowania podstawowych praw człowieka, które są niezbywalne, powszechne, wzajemnie zależne i powiązane ze sobą .

Należy również wspomnieć o poszanowaniu prawa humanitarnego, zwłaszcza w tym czasie, gdy konflikty i wojny następują po sobie bez przerwy. Niestety, wiele regionów i wspólnot nie pamięta już czasów, kiedy żyły w pokoju i bezpieczeństwie. Wiele miast stało się jakby epicentrami niepewności: ich mieszkańcy walczą o utrzymanie normalnego rytmu życia, ponieważ są atakowani i bombardowani na oślep materiałami wybuchowym, artylerią i bronią lekką. Dzieci nie mogą się uczyć. Mężczyźni i kobiety nie mogą pracować, aby utrzymać swoje rodziny. Głód zakorzenia się tam, gdzie kiedyś był nieznany. Ludzie są zmuszani do ucieczki, zostawiając nie tylko swoje domy, ale także historię rodziny i korzenie kulturowe.

Jest wiele przyczyn konfliktów, ale rezultat jest zawsze ten sam: zniszczenie i kryzys humanitarny. Musimy zatrzymać się i zadać sobie pytanie: co doprowadziło do tego, że konflikt na świecie stał się czymś normalnym? A przede wszystkim: jak możemy nawrócić nasze serca i zmienić naszą mentalność, aby naprawdę szukać pokoju w solidarności i braterstwie?

Jakże wiele środków trwonionych jest na broń, zwłaszcza jądrową, środków, które można by wykorzystać do realizacji ważniejszych priorytetów, dla zapewnienia bezpieczeństwa ludzi, takich jak wspieranie pokoju i integralnego rozwoju ludzkości, walka z ubóstwem, zabezpieczenie potrzeb zdrowotnych. To zresztą uwypuklają problemy globalne, takie jak obecna pandemia Covid-19 i zmiany klimatyczne. Jakże odważną decyzją byłoby „utworzenie z pieniędzy przeznaczanych na broń i inne wydatki wojskowe «Globalnego Funduszu» w celu definitywnego wyeliminowania głodu i przyczynienia się do rozwoju krajów najuboższych!”.

4 stycznia

ORĘDZIE OJCA ŚWIĘTEGO
FRANCISZKA

NA 54. ŚWIATOWY DZIEŃ POKOJU

1 STYCZNIA 2021 ROKU:

KULTURA TROSKLIWOŚCI JAKO DROGA DO POKOJU

część 1

1. Na progu Nowego Roku pragnę przekazać moje pełne szacunku pozdrowienia szefom państw i rządów, zwierzchnikom organizacji międzynarodowych, przywódcom duchowym i wiernym różnych religii oraz mężczyznom i kobietom dobrej woli. Wszystkim składam najlepsze życzenia, aby w tym roku ludzkość postępowała na drodze braterstwa, sprawiedliwości i pokoju między osobami, wspólnotami, narodami i państwami.

Rok 2020 upłynął pod znakiem wielkiego kryzysu sanitarnego Covid-19, który stał się zjawiskiem wielopłaszczyznowym i globalnym, pogłębiając silnie ze sobą powiązane kryzysy, takie jak kryzys klimatyczny, żywnościowy, gospodarczy i migracyjny, oraz sprawiając ogromne cierpienia i trudności. Myślę przede wszystkim o tych, którzy stracili członka rodziny lub bliską osobę, ale także o tych, którzy znaleźli się bez pracy. Szczególnie należy wspomnieć lekarzy, pielęgniarzy, farmaceutów, naukowców, wolontariuszy, kapelanów oraz pracowników szpitali i ośrodków zdrowia, którzy robili, co w ich mocy, i nadal to czynią z wielkim wysiłkiem i poświęceniem, do tego stopnia, że niektórzy z nich zmarli, starając się być u boku chorych, ulżyć ich cierpieniu lub uratować im życie. Oddając cześć tym osobom, ponawiam apel do decydentów politycznych i sektora prywatnego o podjęcie odpowiednich środków w celu zapewnienia dostępu do szczepionek przeciw Covid-19 i podstawowych technologii potrzebnych do pomocy chorym i tym wszystkim, którzy są najubożsi i najbardziej wrażliwi.

Z przykrością należy zauważyć, że obok licznych świadectw miłości i solidarności, nabierają niestety nowego rozmachu różne formy nacjonalizmu, rasizmu, ksenofobii, a nawet wojny i konflikty, siejące śmierć i zniszczenie.

Te i inne wydarzenia, które w minionym roku naznaczyły drogę ludzkości, uczą nas, jak ważna jest troska o siebie nawzajem i o stworzenie, aby budować społeczeństwo oparte na relacjach braterstwa. Dlatego właśnie wybrałem jako temat tego orędzia: Kultura troskliwości jako droga do pokoju. Kultura troski o przezwyciężenie często dziś dominującej kultury obojętności, odrzucenia i konfrontacji.

2. Bóg Stwórca, źródło ludzkiego powołania do troskliwości

W wielu tradycjach religijnych istnieją opowiadania, które odnoszą się do pochodzenia człowieka, do jego relacji ze Stwórcą, z naturą i z innymi ludźmi. W Biblii, Księga Rodzaju od samego początku ukazuje znaczenie troskliwości lub ochrony w Bożym planie dla rodzaju ludzkiego, podkreślając związek między człowiekiem (’adam) a ziemią (’adamah) oraz między braćmi i siostrami. W biblijnej relacji o stworzeniu Bóg powierza Adamowi ogród „zasadzony w raju” (por. Rdz 2, 8) z zadaniem „uprawiania i strzeżenia” go (por. Rdz 2, 15). Oznacza to z jednej strony uczynienie ziemi urodzajną, a z drugiej strony ochronę i utrzymanie jej zdolności do podtrzymywania życia. Czasowniki „uprawiać” i „strzec” opisują relację Adama z jego domem-ogrodem, a także wskazują na zaufanie, jakie pokłada w nim Bóg, czyniąc go panem i opiekunem całego stworzenia.

Narodziny Kaina i Abla dają początek historii braci i sióstr, których relacje będą interpretowane – w negatywny sposób – przez Kaina w kategoriach opieki lub ochrony. Po zabiciu swojego brata Abla, Kain odpowiada w następujący sposób na Boże pytanie: «Czyż jestem stróżem brata mego?» (Rdz 4, 9). Tak, oczywiście! Kain jest „stróżem” swojego brata. „W tych starożytnych opowiadaniach, pełnych głębokiej symboliki, zawarte już było przekonanie, odczuwane i dziś, że wszystko jest ze sobą powiązane i że autentyczna troskliwość o nasze życie i naszą relację z naturą jest nierozerwalnie związana z wymiarem sprawiedliwości i braterstwa oraz wierności wobec innych”.

3. Bóg Stwórca, wzór troskliwości

Pismo Święte przedstawia Boga nie tylko jako Stwórcę, ale także jako Tego, który troszczy się o swoje stworzenia, szczególnie o Adama, Ewę i ich dzieci. Sam Kain, chociaż jest przeklęty z powodu popełnionego przestępstwa, otrzymuje znamię ochronne od Stwórcy, aby jego życie było strzeżone (por. Rdz 4, 15). Fakt ten, choć potwierdza nienaruszalną godność osoby, stworzonej na obraz i podobieństwo Boga, objawia także Boski plan zachowania harmonii stworzenia, ponieważ „pokój i przemoc nie mogą mieszkać w tym samym domu”.

Właśnie troska o stworzenie jest podstawą ustanowienia szabatu, który oprócz regulowania kultu Bożego, miał na celu przywrócenie porządku społecznego i troskliwości względem ubogich (por. Rdz 1, 1-3; Kpł 25, 4). Obchody Jubileuszu z okazji siódmego roku szabatowego dawały wytchnienie ziemi, niewolnikom i dłużnikom. W tym roku łaski troszczono się o najsłabszych, dając im nowe perspektywy życia, aby wśród ludu nie było żadnego potrzebującego (por. Pwt 15, 4).

Na uwagę zasługuje również tradycja prorocka, w której szczyt biblijnego rozumienia sprawiedliwości przejawia się w sposobie, w jaki wspólnota traktuje najsłabszych w swoim gronie. Z tego właśnie powodu zwłaszcza Amos (2, 6-8; 8) i Izajasz (58) nieustannie podnoszą głos na rzecz sprawiedliwości względem ubogich, którzy z powodu swojej bezbronności i bezsilności są wysłuchiwani jedynie przez Boga, który się o nich troszczy (por. Ps 34, 7; 113, 7-8).

4. Troskliwość w misji Jezusa

Życie i misja Jezusa są szczytem objawienia miłości Ojca do ludzkości (por. J 3, 16). W synagodze w Nazarecie Jezus ukazał się jako Ten, którego Pan namaścił i «posłał, aby ubogim niósł dobrą nowinę, więźniom głosił wolność, a niewidomym przejrzenie; aby uciśnionych odsyłał wolnymi» (Łk 4, 18). Takie mesjańskie działania, charakterystyczne dla jubileuszy, stanowią najbardziej wymowne świadectwo misji powierzonej Mu przez Ojca. W swoim współczuciu, Chrystus zbliża się do chorych na ciele i na duchu, uzdrawiając ich; przebacza grzesznikom i obdarza ich nowym życiem. Jezus jest Dobrym Pasterzem, który troszczy się o owce (por. J 10, 11-18; Ez 34, 1-31); jest Dobrym Samarytaninem, który pochyla się nad człowiekiem poranionym, leczy jego rany i pielęgnuje go (por. Łk 10, 30-37).

U szczytu swej misji Jezus pieczętuje swą troskliwość względem nas, ofiarując siebie na krzyżu i uwalniając nas w ten sposób z niewoli grzechu i śmierci. Tak, darem swojego życia i swojej ofiary, otworzył dla nas drogę miłości i mówi do każdego: «Pójdź za mną i ty czyń podobnie!» (por. Łk 10, 37).

5. Kultura troskliwości w życiu uczniów Jezusa

Uczynki miłosierdzia względem duszy i względem ciała stanowią rdzeń działalności charytatywnej Kościoła pierwszych wieków. Chrześcijanie pierwszego pokolenia dzielili się, aby nikt z nich nie był w potrzebie (por. Dz 4, 34-35) i starali się, aby wspólnota była domem gościnnym, otwartym na każdą ludzką sytuację, gotowym do zatroszczenia się o najsłabszych. W ten sposób przyjął się zwyczaj składania dobrowolnych ofiar, aby nakarmić ubogich, pochować zmarłych i nakarmić sieroty, osoby starsze i ofiary katastrof, na przykład rozbitków na morzu. A kiedy w późniejszych czasach hojność chrześcijan straciła nieco rozmach, niektórzy Ojcowie Kościoła nalegali na fakt, że w zamyśle Boga własność jest dla dobra wspólnego. Św. Ambroży utrzymywał, że „natura wszystkie płody wydaje dla wszystkich do wspólnego dobra. [...] Z natury więc wywodzi się prawo wspólnej dla wszystkich własności. Prawo własności prywatnej jest wynikiem ludzkich uroszczeń”. Po przezwyciężeniu prześladowań pierwszych wieków, Kościół wykorzystał wolność, aby inspirować społeczeństwo i jego kulturę. „Potrzeby czasów budziły często nowe siły w służbie chrześcijańskiej caritas. Historia opowiada o wielu aktach dobroczynności. […] Powstało wiele zakładów dla cierpiącej ludności: szpitali, domów ubogich, sierot i podrzutków, gospód dla podróżnych itd.”.

2 stycznia

SŁOWO STAŁO SIĘ CIAŁEM...

Na początku było Słowo,

a Słowo było u Boga,
i Bogiem było Słowo.

Ono było na początku u Boga.

Wszystko przez Nie się stało,

a bez Niego nic się nie stało,

co się stało.

W Nim było życie,
a życie było światłością ludzi,
a światłość w ciemności świeci
i ciemność jej nie ogarnęła.
Była Światłość prawdziwa,
która oświeca każdego człowieka,
gdy na świat przychodzi.

Na świecie było Słowo,

a świat stał się przez Nie,

lecz świat Go nie poznał.
Przyszło do swojej własności,
a swoi Go nie przyjęli.
Wszystkim tym jednak, którzy Je przyjęli,
dało moc, aby się stali dziećmi Bożymi,
tym, którzy wierzą w imię Jego,
którzy ani z krwi,
ani z żądzy ciała,
ani z woli męża,
ale z Boga się narodzili.

Słowo stało się ciałem

i zamieszkało między nami.

I oglądaliśmy Jego chwałę,
chwałę, jaką Jednorodzony otrzymuje od Ojca,
pełen łaski i prawdy.

J 1, 1-5. 9-14

Greckie Logos - "Słowo" można także przetłumaczyć jako "Sens". Wtedy tekst brzmiałby tak:

"Na początku był Sens,

a Sens było u Boga i Bogiem był Sens.

Sens był na początku u Boga.

Wszystko przez Sens się stało, a bez - Sensu nic się nie stało, z tego, co się stało".

Kościół daje nam tę Ewangelię na ostatni dzień roku, żebyśmy sobie uświadomili, że w minionym roku nie było wydarzenia, sytuacji, spotkania, sekundy..., które nie miałyby Sensu.

ks. Tomasz Tesarczyk: "Słowo(nie) gryzie"

1 stycznia

NOWOROCZNE ŻYCZENIA

Księże Proboszczu!

Ubiegły rok przyniósł wydarzenia, o których wcześniej nie pomyślelibyśmy nawet w najczarniejszych scenariuszach.

Niewidzialny wróg wymusił radykalną zmianę wszystkich naszych dotychczasowych zachowań.

Na szczęście, z biegiem czasu, coraz więcej o nim wiedzieliśmy - co pozwoliło nam unikać go, ale jeszcze nie pozwoliło pokonać.

Nowy rok przyniósł nadzieję na wyjście z kryzysu i chociaż na całkowity sukces mamy jeszcze czekać długie miesiące, to żyjemy nadzieją na powrót do „normalności”.

Tak jak i sobie, życzymy więc ks. Proboszczowi cierpliwości w oczekiwaniu na lepsze dni, pogody ducha, zdrowia oraz sił i chęci do pokonywania wszelkich trudności.

Ale przede wszystkim życzymy ks. Proboszczowi, żeby to piękne Błogosławieństwo Boże towarzyszyło Księdzu w każdej chwili życia:

„Niech Cię Pan błogosławi i strzeże.

Niech Pan rozpromieni oblicze swe nad Tobą,

niech Cię obdarzy swą łaską.

Niech zwróci ku Tobie oblicze swoje i niech Cię obdarzy pokojem”.