Temat dnia 2017 - www.izydor-radlin.katowice.opoka.org.pl

W dniu wspomnienia św. Barbary - patronki górników - w kościele Podwyższenia Krzyża Świętego i św. Anny w Gołkowicach Metropolita katowicki abp Wiktor Skworc przewodniczył uroczystej Eucharystii.

Homilia wygłoszona przez Arcybiskupa do świętujących górników:

 

Przyjdź Duchu Święty odnawiaj nas i oblicze ziemi!

1. Wchodzimy w czas Adwentu, w czas łaski i czuwania, czas radosnego oczekiwania na przyjście Pana. Na progu tego czasu wsłuchujemy się w tekst ewangelicznej przypowieści o człowieku, który udał się w podróż (Mk 13,34). A swoim zaufanym sługom, powierzył władzę nad swoją rodziną i całym swoim mieniem. Pierwszoplanową postacią w tym Jezusowym pouczeniu jest odźwierny, który powinien nieustanne czuwać. I to słowo, czasownik: „czuwać” jest aż trzykrotnie użyte w ewangelicznym tekście.

Czuwanie – w ewangelicznym rozumieniu – to uwaga zawsze skierowana na Tego, który – jak przypomniał prorok Izajasz - jest „naszym Ojcem. Myśmy gliną a On naszym Twórcą”.

Czas Adwentu, to oczekiwanie na spotkanie z posłanym przez Ojca Jedynym Odkupicielem Człowieka, która jak wyznajemy w Credo: „dla nas ludzi i dla naszego zbawienia zstąpił z nieba”. I przyjdzie ponownie w chwale na końcu czasów, nawet, jeśli nie do nas należy „znać czasy i chwile, które Ojciec ustalił swą władzą” (Dz 1,7).

Czuwajcie! To pierwsze słowo, które Jezus kieruje do nas na początku Adwentu. Winniśmy je przyjąć jako osobisty program duchowy na najbliższe cztery tygodnie i na czas nowego roku duszpasterskiego.

2. Modlitwą Kościoła w tym parafialnym wieczerniku (p.w. Podwyższenia Krzyża Świętego), wybudowanym rękami górników i ich rodzin, czuwamy w intencji górników; w intencji tych, którzy w ekstremalnie trudnych warunkach realizują polecenie Boga: czyńcie sobie ziemię poddaną, co nie było i nie jest zachętą do bezwzględnej, niszczącej eksploatacji zasobów ziemi!
Ziemię poddaną sobie, czyniły przed nimi ludzkie generacje eksploatując bogactwa ziemi, zapominając nieraz o obowiązku troski o wspólny dom, jakim jest nasza planeta.

Wśród bogactw Górnośląskiej Ziemi odkryto – najpierw rudy metali szlachetnych, a potem węgiel kamienny i koksujący; coraz bardziej rozwijała się jego eksploatacja; powstawały kopalnie z charakterystycznymi wieżami wyciągowymi i wieże kościołów w górniczych osiedlach. Z obu odzywały się dźwięki: syreny kopalń wzywały do pracy a dzwony kościołów do modlitwy.

Proces industrializacji – „uprzemysłowienia” już dawno na Górnym Śląsku osiągnął swoje apogeum i teraz wraz z wyczerpywaniem się złóż i odkrywaniem nowych źródeł energii – następuje proces odwrotny.

Jednak w centrum naszego zainteresowania nie są procesy, a ludzie – zarówno ci kierujący procesami i za nie odpowiedzialni, jak również ci wydobywający węgiel. Wydaje się, iż ostatnio jedni i drudzy zbliżyli się do siebie; jakby siebie bardziej nawzajem słuchają; jakby zrozumieli, że tylko razem, w dialogu można budować przyszłość, rozwiązywać konflikty a nawet likwidować kopalnie, które się wyczerpują – jak wyschnięte źródło wody.

W centrum naszej modlitwy są dzisiaj górnicy, którzy – mimo upływu wieków - dostrzegają punkty styczne miedzy swoim życiem zawodowym, pracą a życiem kobiety, świętej Kościoła, św. Barbary, zamkniętej za wierność Chrystusowi w lochu ziemi; w ciemności. I to dlatego Ją wzywają ku pomocy! I nie tylko oni, bo św. Barbara jest patronką wszystkich pracujących w trudnych warunkach; jest też patronką dobrej śmierci.

W duchu solidarności - razem z nimi – zwracamy się do świętej Barbary, aby swoim orędownictwem wyjednała górnikom u Boga wszystko, co jest im potrzebne na dzisiaj; na jutro. A potrzebny jest w górnictwie i wokół tego przemysłu spokój i rozwaga; potrzebna jest stabilizacja otwierająca perspektywy i umacniająca poczucie sensu i celowości wykonywanej pracy; aby była ku pożytkowi człowieka i kraju. Bo pożytku nie przynoszą istniejące pod ziemią zasoby – węglowe rezerwy - zasoby szacowane jeszcze na dziesięciolecia. Pożytek przynosi węgiel wydobyty, wydobywany. Nasuwa się jednak pytanie: czy należy go wydobywać za każdą cenę?

Za cenę ludzkiego życia, zawsze narażanego, kiedy wchodzi się coraz głębiej w skorupę ziemi – poniżej 1000 m., w przestrzeń nieobliczalnych żywiołów? Za cenę degradacji zdrowia człowieka i środowiska, czego tu na Górnym Śląsku doświadczamy. Za cenę szkód górniczych, oddziałujących niszczycielsko na wszystkie obiekty na powierzchni jak szkoły, szpitale, kościoły i domy, infrastrukturę; a nawet całe miasta, czego przykładem jest miasto Bytom.

Na te pytania powinni szukać odpowiedzi odpowiedzialni za górnictwo jako branżę; jak również bezpośrednio odpowiedzialni za prowadzenie górniczej eksploatacji. Trzeba też dopowiedzieć, że nie jest prawdą, iż społeczność Górnego Śląska poprzez swoje Samorządy daje przyzwolenie na blokowanie rozwoju górnictwa; natomiast prawdą jest, że nie wyraża zgody na eksploatację za wszelką cenę.

Jest bowiem świadoma, że pożytek przynosi węgiel wydobyty – sprzedany, przekazany innym, aby służył zamkniętą w sobie energią – dawał światło i ciepło. Zestawienie tych słów potwierdza tradycja łączenia kopalń z elektrowniami; i z innymi ośrodkami jego przeróbki. Tak czyniono w przeszłości;   praktyki wraca się i dziś łącząc górnictwo z energetyką, aby krajowi zapewnić bezpieczeństwo energetyczne, a mieszkańcom nieprzerwane dostawy energii elektrycznej, wszak jesteśmy całkowicie od niej zależni i nawet chwilowy jej brak – paraliżuje wszystko – wszystkie zdobycze cywilizacji stają się bezużyteczne.

Dlatego Bogu dziękujemy za dar tego surowca jakim jest węgiel, który jest czystym źródłem energii o ile jest właściwie, we właściwych urządzeniach spalany. Spalanie – zwłaszcza w paleniskach domowych – „nie węgla” – czegoś „węglo-podobnego” (odpadów węglowych; śmieci), o niewłaściwych parametrach energetycznych – wytwarza smog, źródło zanieczyszczenia powietrza i praprzyczynę chorób, zwłaszcza nowotworowych układu oddechowego i chorób sercowo-naczyniowych. W tej sytuacji potrzebne są realistyczne programy ograniczenia niskiej emisji.

Ze spalaniem węgla – a czyni się go głównym winowajcą tzw. globalnego ocieplenia - trzeba obchodzić się racjonalnie, rozumnie, bo po to zostaliśmy wyposażeni w zdolność myślenia przyczynowo – skutkowego. Trzeba więc eliminować przyczyny. W tym działaniu potrzeba długofalowej polityki, planów; współpracy rządu i samorządu; unikania konstruowania pułapek cenowych i zauważenia problemu energetycznego ubóstwa – wszak nie wszyscy mają równy dostęp do ciepła!
Czy ciepło to prawo człowieka? Czy na to dobro trzeba patrzeć w kategoriach luksusu?
Wspierając prospołeczne działania rządzących postulujemy obniżenie obciążeń cen węgla, gazu i oleju opałowego; oczekujemy wpisanej w prowadzenie proekologicznej, stabilnej polityki taryfowej. Te i inne działania trzeba widzieć w perspektywie – zdrowia naszego społeczeństwa, na które bezpośredni wpływ ma jakość powietrza, wody i gleby.

Bracia i Siostry!

3. W rozpoczętym dziś roku duszpasterskim chcemy uświadamiać sobie, że „jesteśmy napełnieni Duchem Świętym”.
Dlatego w adwentowej postawie czuwania – nad sobą i nad sprawami gospodarczo - społecznymi, nad górnictwem, niech nas umacnia Duch Święty! To z Ducha Świętego, który umacnia miłość chcemy zaczerpnąć duchowych sił. Jezus, na którego przyjście czekamy w Adwencie, związany jest z Duchem Świętym od pierwszej chwili swego istnienia w czasie, gdyż to właśnie On „za sprawą Ducha Świętego przyjął ciało z Maryi Panny i stał się człowiekiem”.
Tajemnica wcielenia widziana z perspektywy Ducha Świętego rzuca zatem światło i na tajemnicę człowieka. Ten sam Duch jest bowiem obecny na początku każdego ludzkiego życia. Nasze istnienie jest „istnieniem przyjętym”, rzeczywistością przemyślaną, umiłowaną i darowaną. Bóg - jako Stworzyciel duszy każdego nowego ludzkiego istnienia - przekazuje mu życiowe tchnienie, a dokonuje się to za pośrednictwem Ducha, który jest „dawcą życia”. Jesteśmy zatem napełnieni Duchem Świętym.

Czas Adwentu – jest czasem szczególnej obecności i zbawczego działania Ducha Świętego, który odnawia oblicze ziemi.
Niech zatem każdego z nas – mieszkańców ziemi - Duch Święty umocni i uzdolni do odnawiania oblicza ziemi, oblicza naszych wzajemnych relacji darem miłości, darem rozlanym w naszych sercach przez Ducha Świętego (por. Rz 5,5). Niech nas uzdolni do troski o „wspólny dom”- ziemię; do „nawrócenia ekologicznego”, aby nie szkodzić; aby nie czynić ziemi poprzemysłowym śmietniskiem i ruiną.

W mocy Ducha Świętego – czuwajmy i wołajmy – Marnatha – Przyjdź, Panie Jezu; przyjdź Duchu Święty odnawiaj nas i oblicze ziemi przez czuwających uczniów Chrystusa; przez czcicieli św. Barbary!

                    Amen.

Rok kościelny, zwany też rokiem liturgicznym rozpoczyna się Adwentem przygotowującym do uroczystości Bożego Narodzenia.

Rok kościelny liczy 7 okresów:

- 5 okresów świątecznych (Okres Adwentu, Okres Bożego Narodzenia, Okres Wielkiego Postu, Triduum Paschalne, Okres Wielkanocny)

- 2 okresy zwykłe (Okresy zwykłe w roku liturgicznym liczą 33 lub 34 tygodnie).

- Okres Adwentu - trwa 4 tygodnie od I niedzieli Adwentu do 24 grudnia  

- Okres Bożego Narodzenia - rozpoczyna się 25 grudnia i trwa do Niedzieli Chrztu Świętego, czyli do pierwszej niedzieli po uroczystości Objawienia Pańskiego (Objawienie Pańskie czcimy 6 stycznia)  

- Okres zwykły roku liturgicznego - od poniedziałku po święcie Chrztu Pańskiego aż do Środy Popielcowej  

- Okres Wielkiego Postu - od środy Popielcowej do południa Wielkiego Czwartku (liczy 40 dni)  

- Triduum Paschalne, największe święto Kościoła, trwa od Wielkiego Czwartku do Niedzieli Zmartwychwstania. Niedziela Zmartwychwstania, Wielkanoc, to trzeci dzień Triduum Paschalnego i pierwszy dzień Pięćdziesiątnicy Paschalnej  

- Okres Wielkanocny - trwa przez następnych 50 dni i kończy się uroczystością Zesłania Ducha Świętego  

- Okres zwykły - rozpoczyna się po uroczystości Zesłania Ducha Świętego i trwa aż do Adwentu.

                                                                        Informacje ze "Skarbca modlitw i pieśni" wydanie III

Hasło programu duszpasterskiego zaczerpnięto z II Modlitwy Eucharystycznej o Tajemnicy Pojednania . Jego zasadniczym celem jest otwarcie się na działanie Ducha Świętego, który przez swoją łaskę pierwszy wzbudza naszą wiarę i udziela nowego życia. Polega ono na tym, abyśmy poznali jedynego prawdziwego Boga oraz Jego syna, Jezusa Chrystusa (por. KKK 684).

Podstawowe założenia do realizacji programu są następujące:

 

Wybrano pastoralne obszary realizacji programu duszpasterskiego (cele):

 

Realizację pierwszego roku programu duszpasterskiego (2017 – 2019) rozpoczniemy od Adwentu br. W działaniach duszpasterskich towarzyszyć nam będą słowa: „Jesteśmy napełnieni Duchem Świętym” (por. Dz 2, 40).

Zwrot w stronę Pięćdziesiątnicy stwarza szansę ponownego odkrycia Osoby Ducha Świętego, jego owoców i darów, dzięki którym możemy wyznać: „Panem jest Jezus” (1 Kor 12, 3). W chrześcijańskiej praktyce obdarowanie Duchem Świętym uzdalnia wierzącego do świadectwa o Chrystusie, szerzenia i obrony wiary, a także do odrywania miejsca we wspólnocie Kościoła i zaangażowania na rzecz wspólnego dobra (por. Lumen Gentium 11).Jesteśmy ponadto wezwani do duchowego wzrostu poprzez pogłębianie skutków sakramentu bierzmowania i zastosowanie ich w  w procesie wzrastania do dojrzałości chrześcijańskiej.

 

Adresatami programu duszpasterskiego są wszyscy ochrzczeni, zarówno ci, którzy przyjęli sakrament bierzmowania, jak również ci, którzy się do niego przygotowują.

W wersji drukowanej główne założenia programu, jak również materiały do wykorzystania duszpasterskiego wpisano w pięć tematycznych zeszytów:

Na poziomie parafialnym program duszpasterski może być realizowany poprzez podjęcie następujących działań:

    I część – formacyjna, II część: informacyjno – organizacyjna);

Taka opowiastka z morałem: jeżeli nikt nas nie słucha to tak, jakbyśmy nie istnieli.

Ja, moi kochani, jestem w dość trudnym położeniu.

Jako prawnik mam mówić do dużej liczby osób, które teoretycznie z prawem na co dzień kontaktu nie mają – myślę teraz o prawie kanonicznym – choć jest to tylko teoria, bo właśnie dlatego, że z prawem na co dzień macie do czynienia, jesteście właśnie tutaj. To, co nas tutaj gromadzi, jest bardzo konkretną instytucją prawa.

Dlaczego ta historia?

Okaże się po drodze, którą razem zaraz przejdziemy.

Ale już teraz sięgając do jej symboliki powiem tak:

nie mam takiej harfy, która potrafiłaby Was zachwycić dźwiękiem, tak, jak jednego z tych przyjaciół. Dźwięki, które będę wydawał, rodzą się raczej w moim gardle – szczytem symboliki będzie jeśli powiem, że rodzą się bardzo w moim sercu, czy w moim rozumie. Nie to jest jednak ważne.

Powitanie.

U Matki Sprawiedliwości i Miłości Społecznej witam wszystkich pielgrzymów, którzy tu przybyli kierowani duchem pokuty, pobożnością i wolą powierzenia Bogu - swoich i naszych - spraw społecznych, przez wstawiennictwo naszej Patronki. Szczęść Boże w Piekarach!

W waszym imieniu witam – jako pielgrzyma – prezydenta Rzeczypospolitej, pana Andrzeja Dudę; Panie Prezydencie, witamy i dziękujemy za obecność w Katowicach w dniu 4 kwietnia w celu podpisania ustawy „o związku metropolitalnym w województwie śląskim”. Liczymy, że samorządy Górnego Śląska i Zagłębia, kierując się poczuciem dobra wspólnego, wykorzystają ten prawny instrument do zbudowania metropolii, służącej poprawie jakości życia mieszkańców naszej aglomeracji.

Pielgrzymi! Witam obecnego po raz pierwszy w Piekarach nowego metropolitę krakowskiego, arcybiskupa Marka Jędraszewskiego. Wyrażamy radość, że – już na progu posługiwania w Krakowie - podjął tradycję swoich wielkich poprzedników: Karola Wojtyły, Franciszka Macharskiego i Stanisława Dziwisza, którzy byli wiernymi piekarskimi pielgrzymami.

Księże Arcybiskupie Marku, witamy i zapraszamy za rok! Tylko wtedy już samo przewodniczenie liturgii nam nie wystarczy. Prosimy o dar Bożego Słowa!

Dzisiaj wygłosi je do nas metropolita wrocławski, arcybiskup Józef Kupny, którego witamy jak w domu - wszak jego ojcowizna – to pobliska Dąbrówka Wielka. Witamy i już teraz dziękujemy za posługę Słowa.

Witam wszystkich Gości: Biskupów z Górnośląskiej Metropolii, a także Biskupów z Bielska-Białej i Tarnowa. Witam Arcybiskupów Seniorów Częstochowskiego i Katowickiego oraz Gliwickiego Biskupa Seniora. Pozdrawiam Biskupów Pomocniczych, którzy jak każe tradycja, szli do Piekar z parafialnymi pielgrzymkami! Witam XX Neoprezbiterów!

Kościół Górnośląski jest misyjny; świadczy o tym rzesza naszych misjonarzy w Zambii i Kazachstanie, a także obecność bpa Mosese Hamungole z diecezji Monze z Zambii oraz ks. Waldemara Potrapeluka, który od 25 lat pracuje jako misjonarz w Zambii.

Jest z nami również bp Celestin-Marie Gaoua – diecezja – Sokode – Togo. Dziękujemy za obecność, świadectwo i prosimy o budzenie misyjnego ducha!

Witam naszych senatorów i posłów oraz reprezentantów rządu – ministrów i wice-ministrów; reprezentantów władz samorządowych województwa śląskiego oraz włodarzy naszych górnośląskich miast i gmin, zwłaszcza tych, którzy z nadzieją na sukces zabiegali o metropolię a teraz przystępują do jej budowania.

Witam was pielgrzymów! Właściwie powinni być reprezentanci każdej parafii naszej archidiecezji. Nie będziemy jednak sprawdzać obecności. Chciałbym tylko zapytać: czy są pielgrzymi z Rydułtów?! No to są wszyscy!

Drodzy Bracia!

Zgodnie z co najmniej 50-letnią tradycją podejmujemy tu na Piekarskim Wzgórzu ważnie społeczne tematy. Zbiera je i komentuje książka, którą nasz Wydział Teologiczny U.Śl. i Księgarnia św. Jacka przygotowały na dzisiejsze pielgrzymowanie: „Miłość i sprawiedliwość w sprawach społecznych. Przesłanie społeczne biskupów katowickich”, tak brzmi jej tytuł.

Dzisiaj pierwszy temat tegorocznego przesłania społecznego, to paląca sprawa niedzieli.

Wkrótce minie rok od złożenia w Sejmie przez ZZ Solidarność obywatelskiego projektu ustawy o ograniczeniu handlu w niedziele. To rozwiązanie poparło podpisem ponad pół miliona obywateli!

Postulowana ustawa bierze w obronę człowieka; ponad milion osób, szczególnie kobiet, pracujących – wykonujących prace niekonieczne – w niedziele i dni świąteczne. Podkreśla też wartość niedzieli, jako dobra kulturowego i dnia wolnego od pracy.

Wolną od handlu niedzielę mają Austria, Grecja, Belgia, Francja, Luksemburg, Norwegia, Holandia, Wielka Brytania. Każde z tych państw chroni w ten sposób życie rodzinne i prywatne obywateli. W Niemczech niedziela jest chroniona zapisem w konstytucji jako wartość i spoiwo wspólnoty narodowej. I my powinniśmy – jako kraj i naród – przyjąć rozwiązania regulujące rytm pracy i odpoczynku, obowiązujące w wielu nowoczesnych krajach Europy!

Także nasza Konstytucja i prawa Unii Europejskiej gwarantują obronę życia rodzinnego oraz ochronę pracy. To wystarczające racje prawne na rzecz wprowadzenia ograniczenia handlu.

Niestety, w niektórych środowiskach politycznych i gospodarczych pojawiają się głosy przeciwne ustawie. Trwa zakulisowe targowanie się o niedzielę ze stroną związkową.

Strona kościelna nie bierze w tym udziału. Przedstawia jednak jasno i stanowczo stanowiska Kościoła katolickiego i innych Kościołów w sprawie niedzieli. Uważamy, że zarówno proponowanie zmian w projekcie ustawy, jak też przeciąganie prac legislacyjnych jest formą niesprawiedliwości społecznej, także wobec tych obywateli, którzy poparli projekt swoim podpisem.

Jan Paweł II w liście apostolskim „Dies Domini” (Dzień Pański) pisze, że niedziela, to także „Dies Hominis”, czyli „dzień człowieka”, a dokładnie: „dzień będący własnością człowieka”. I o to właśnie chodzi! By niedzielę zwrócić człowiekowi. Każdemu człowiekowi. Bo niedziela nie jest luksusem, zbytkiem dla najbogatszych i bogatych. Niedziela jest dla każdego. Jest bezcenna dla człowieka i jego rodziny, a państwo powinno ją chronić prawem, jak świętość!

Żaden system wyzyskujący człowieka nie przyniesie prawdziwego sukcesu! Musimy się bronić przed bezmyślnym trwaniem w kieracie pracy i konsumpcji, z agresywną reklamą w tle!

Kto się spodziewał, że piekarskie hasło z lat PRL-u: „Niedziela Boża i nasza” będzie nadal aktualne w III Rzeczpospolitej! Dzisiaj wołamy z nową siłą i nadzieją: „Niedziela Boża i nasza!”

Rządzący!

Pozytywnym wsparciem polskich rodzin jest program „500+”. To jednak początek drogi, bo rodzina potrzebuje też czasu dla siebie!

Dziś Polska – kraj ochrzczonych - wygląda na mapie Europy jak wielkie targowisko! Sami do tego dopuściliśmy przez grzech zaniechania. Przypominam przykazanie Boże: „pamiętaj, abyś dzień święty święcił!”. Nie wolno tego przykazania lekceważyć, jeśli chcemy się ostać jako rodziny, społeczeństwo i państwo.

W ostatnim czasie wiele słyszymy o zagrożeniu jakie wnieśli ze sobą do Europy migranci. Niestety tragiczne zamachy terrorystyczne wydają się być porażającym potwierdzeniem tej tezy. Słyszymy też, jakim mogą powstać zagrożeniem i w naszym kraju. Więc przypominam, co w adhortacji posynodalnej Ecclesia in Europa napisał JP II: „Każdy musi przyczyniać się do rozwoju dojrzałej kultury otwartości, która ma na uwadze jednakową godność każdej osoby i należytą solidarność z najsłabszymi, domaga się uznania podstawowych praw każdego migranta. Do władz publicznych należy sprawowanie kontroli nad ruchami migracyjnymi, z uwzględnieniem wymogów dobra wspólnego. Przyjmowanie migrantów winno zawsze odbywać się w poszanowaniu prawa, a zatem, gdy to konieczne, towarzyszyć mu musi stanowcze tłumienie nadużyć”.

Bracia, musimy sobie jednak szczerze powiedzieć, że największe zagrożenie nie przychodzi z zewnątrz. Najpoważniejszym zagrożeniem jest słabość Europy i Europejczyków spowodowana „utratą pamięci i dziedzictwa chrześcijańskiego; co wywołuje u wielu Europejczyków / Polaków również, wrażenie, że żyją bez duchowego zaplecza, niczym spadkobiercy, którzy roztrwonili dziedzictwo, majątek, pozostawiony im przez przodków. A w zamian otrzymali w nad-obfitości wytwory kultury materialnej, królestwo rzeczy, skutecznie odcinające sytych od życiodajnego źródła, jakim jest chrześcijaństwo.

Największe zagrożenie nie przychodzi z zewnątrz! Jest w nas i dochodzi do głosu, kiedy porzucamy własną tożsamość, relację z Jezusem i Kościołem, Dekalog i normy moralne; żyjemy jakby Boga nie było. Kiedy sami laicyzujemy życie aż do tego stopnia, że już nie istnieje sacrum - nic świętego; ani życie nie jest święte; ani niedziela nie jest dniem świętym; ani małżeństwo i rodzina! W jakimś sensie człowiek XXI bierze odwet za wygnanie z raju; wypędza Boga z tego „raju”, który sam tworzy na ziemi. To przede wszystkim raj wolnego wyboru, gdzie nie obowiązują żadne zakazy!

Bracia! Pamiętajmy, aby dzień święty święcić! To dzień odzyskania równowagi i powrotu do korzeni; do osoby Jezusa i Jego miłości, jako rzeczywistej energii zdolnej kształtować nasze relacje z Bogiem i bliźnimi.

 ŚWIĘTY  IZYDOR  pochodził z Hiszpanii. Żył w latach 1080 – 1130

W 1619 r. papież Paweł V zaliczył Izydora do grona błogosławionych.

W 1622 r.papież Grzegorz XV wyniósł Go do grona świętych.

Izydor mieszkał w Madrycie. Pochodził z ubogiej rodziny, całe życie pracował jako rolnik – początkowo jako parobek, a z biegiem czasu jako zarządzający majątkiem barona Juana de Vargas, właściciela plantacji. Ożenił się z Marią Toriba (późniejszą błogosławioną). Miał z nią syna. Słynął z pobożności, ducha pokuty i z uczynków miłosierdzia. Dzielił się z uboższymi od siebie wszystkim, co w jego mniemaniu mu zbywało. Codziennie rano, zanim jeszcze poszedł w pole, odwiedzał madryckie kościoły i modlił się, zwłaszcza przed obrazami Matki Bożej. Pracujący z nim robotnicy donieśli na niego, że zamiast wykonywać powierzone mu obowiązki, spędza zbyt wiele czasu w pobliskiej świątyni. Zaniepokojony tymi relacjami właściciel plantacji postanowił sprawdzić, jak jest naprawdę. Kiedy przybył na miejsce, zobaczył Izydora modlącego się pod drzewem i dwa anioły, które orały za niego pole. Innego znów dnia Izydor pracował wspólnie z aniołami, wykonując w ten sposób pracę przeznaczona dla trzech osób. Widząc to, Juan de Vargas mianował Izydora zarządcą swoich dóbr. W tej historii została wyrażona głęboka chrześcijańska prawda o tym, że Pan Bóg wspomaga człowieka pobożnego, a czas przeznaczony na modlitwę w żaden sposób nie może być uznawany za stracony.

Izydor został pochowany na cmentarzu w Madrycie, a miejsce jego pochówku zaczęto otaczać szczególnym kultem, ze względu na cuda, jakie się tam działy (szczególnie chorzy doświadczali uzdrowień). W 1170 roku przeniesiono szczątki Izydora do kościoła, w którym był chrzczony. Podczas ekshumacji stwierdzono, że zwłoki nie uległy zepsuciu, mimo, że miejsce pochówku zalewane było wodą.

W 1212 roku zanotowano natomiast następujące wydarzenie:
Miała wtedy miejsce jedna z większych bitew wojsk chrześcijańskich z muzułmańskimi o wyzwolenie Hiszpanii. Król Alfons VIII zmierzał z armią na południe kraju, ale na drodze stanęły mu wysokie góry z przełęczami obsadzonymi przez przeciwnika. Kiedy władca zastanawiał się nad możliwością rozwiązania problemu, w obozie pojawił się ubogi pasterz, który zaoferował pomoc w bezpiecznym przeprowadzeniu armii. Król zaufał przybyszowi, przeszedł przez góry i stoczył zwycięską bitwę niedaleko Navas de Tolosa. W drodze powrotnej, zapragnął oddać cześć relikwiom Izydora, bo wieść o zachowaniu się ciała dotarła i do niego. Kiedy otwarto wieko sarkofagu, król wykrzyknął: „To ten pasterz, który pokazał mi drogę!”.

Wśród cudownie uzdrowionych chorych miał być również król Hiszpanii Filip III, który w podzięce za otrzymane za pośrednictwem Izydora łaski ufundował nowy relikwiarz na szczątki zmarłego (w rok po śmierci króla Filipa Izydor został ogłoszony świętym). Wspomnienie świętego Izydora szczególnie uroczyście obchodzi się w rejonach rolniczych. W wielu krajach w dniu jego święta odbywają się festyny ludowe, kiermasze i barwne procesje.

Ze świętym Izydorem związane są przysłowia:

Na Świętego Izydora pusta komora.

Na Świętego Izydora bywa często chłodna pora.

1) Lucia (Łucja) dos Santos - miała wtedy 10 lat (ur. 22.03. 1907 zmarła 13.02.2005 r.,)
2) Francisco (Franciszek) - miał wtedy 9 lat (ur. 11.06. 1908 zmarł na "hiszpankę" 14.04. 1919 r.)
3) Jacinta (Hiacynta) Marto - miała wtedy 7 lat (ur. 11.03. 1910 zmarła na gruźlicę kości 20.02.1920 r.)

Matka Boża w czasie objawienia:
1) 13 maja – poprosiła o codzienne odmawianie różańca, aby wyprosić pokój dla świata
2) 13 czerwca - ponowiła prośbę o odmawianie Różańca i poleciła dzieciom uczyć się czytać, gdyż chce się nimi posłużyć do rozpowszechniania nabożeństwa do Niepokalanego Serca (przekazanie pierwszej tajemnicy fatimskiej).
3) 13 lipca - ukazała wizję piekła, podkreśliła rolę nabożeństwa do Niepokalanego Serca (przekazanie drugiej i trzeciej tajemnicy fatimskiej).

13 sierpnia 1917 roku dzieci zostały aresztowane na kilka dni, zastraszano je, a mimo to nie zaprzeczyły objawieniom.

4) 19 sierpnia - prosiła o Różaniec i ofiary wynagradzające za grzeszników idących do piekła. Zapowiedziała, że w październiku uczyni wielki cud.
5) 13 września - zapewniła, że Bóg jest zadowolony z modlitw i ofiar składanych przez dzieci.
6) 13 października - podała swój tytuł: "Jestem Matką Boską Różańcową". Wezwała ludzi, by nie obrażali Boga, a na znak prawdziwości swych objawień uczyniła cud słońca, który oglądało ponad siedemdziesiąt tysięcy ludzi.
W opisie "cudu słońca" czytamy:
"chmury rozstąpiły się, a na niebie ukazało się wspaniałe słońce. Wyglądało jak srebrny dysk. Można było na nie bez trudu patrzeć, bo zupełnie nie raziło swym blaskiem. Przypominało śnieżną kulę obracającą się wokół własnej osi. Czasami otaczały je krwistoczerwone promienie, to znowu miało ono żółtą lub purpurową aureolę. Wydawało się, ze wiruje z ogromną szybkością."
 

Podczas objawień Matki Bożej Fatimskiej dzieciom zostały przekazane trzy tajemnice.

I. Pierwsza tajemnica fatimska - przekazana dzieciom 13 czerwca 1917 roku.
Dotyczy ustanowienia nabożeństwa do Niepokalanego Serca Maryi, które byłoby formą wynagrodzenia i zadośćuczynienia za zniewagi wyrządzone Bogu przez grzechy ludzkości.


II. Druga tajemnica fatimska - przekazana dzieciom 13 lipca 1917 roku.
Mówi o wizji piekła, do którego trafiają grzesznicy i o karze, czekającej świat za dokonywane na nim codziennie zbrodnie.
Relacja Łucji:
"Pani nasza pokazała nam morze ognia, które wydawało się znajdować w głębi ziemi, widzieliśmy w tym morzu demony i dusze, jakby były przeźroczystymi czarnymi lub brunatnymi, żarzącymi się węglikami w ludzkiej postaci. Unosiły się w pożarze, unoszone przez płomienie, który wydobywały się z nich wraz z kłębami dymu. Padały na wszystkie strony jak iskry w czasie wielkich pożarów, bez wagi, w stanie nieważkości, wśród bolesnego wycia i rozpaczliwego krzyku. Na ich widok można było ogłupieć i umrzeć ze strachu. Demony miały straszne i obrzydliwe kształty wstrętnych i nieznanych zwierząt. Lecz i one były przejrzyste i czarne."
Według jej relacji, w drugiej tajemnicy fatimskiej Maryja przepowiedziała także wybuch i nieszczęścia II wojny światowej, wystąpienie głodu na rozległych obszarach świata, rozpoczęcie na wielką skalę prześladowań Kościoła i znieważanie osoby papieża. Prosiła o poświęcenie Rosji swemu Niepokalanemu Sercu i o przyjmowanie Komunii Św. wynagradzającej w pierwsze soboty każdego miesiąca. Podkreśliła, że jeśli papież dokona tego poświęcenia, Rosja nawróci się i świat będzie cieszył się pokojem. Wszystkie te zdarzenia miały poprzedzić nieznane światła na niebie.
W nocy z 24 na 25 stycznia 1938 r. w wielu krajach Europy, części Kanady i Ameryki Północnej widziano silną zorzę polarną. Według interpretatorów przepowiedni to zjawisko miało ostrzec świat przed nową wojną.

III. Trzecia tajemnica fatimska - przekazana dzieciom 13 lipca 1917 roku.
Zrobiła największe wrażenie na dzieciach, a także na wszystkich, którzy zetknęli się z objawieniami. Pełna treść jak podkreślała Łucja była "przeznaczona tylko dla samych papieży". Trzecia część "tajemnicy" została spisana przez siostrę Łucję 3 stycznia 1944 r. Źródła kościelne podają, że między październikiem 1958 a lutym 1959 trzecia tajemnica fatimska została odczytana przez papieża Jana XXIII oraz kardynała Alfredo Ottavianiego, prefekta Świętego Oficjum. Następnie dokument złożono w tajnych archiwach Watykanu. Treść trzeciej tajemnicy fatimskiej ujawnił publicznie Jan Paweł II 26 czerwca 2000 roku.
Relacja Łucji:
"Zobaczyliśmy po lewej stronie Naszej Pani nieco wyżej Anioła trzymającego w lewej ręce ognisty miecz; iskrząc się wyrzucał języki ognia, które zdawało się, że podpalą świat; ale gasły one w zetknięciu z blaskiem, jaki promieniował z prawej ręki Naszej Pani w jego kierunku; Anioł wskazując prawą ręką ziemię, powiedział mocnym głosem: Pokuta, Pokuta, Pokuta! I zobaczyliśmy w nieogarnionym świetle, którym jest Bóg, biskupa odzianego w biel (mieliśmy przeczucie, że to jest Ojciec Święty), wielu innych biskupów, kapłanów, zakonników i zakonnic wchodzących na stromą górę, na której szczycie znajdował się wielki krzyż zbity z nieociosanych belek, jak gdyby z drzewa korkowego pokrytego korą; Ojciec Święty, zanim tam dotarł, przeszedł przez wielkie miasto w połowie zrujnowane, pół drżący, chwiejnym krokiem udręczony bólem i cierpieniem, szedł, modląc się za dusze martwych ludzi, których ciała napotykał po swojej drodze; doszedłszy do szczytu góry, klęcząc u stóp wielkiego krzyża został zabity przez grupę żołnierzy, którzy kilka razy ugodzili go pociskami z broni palnej i strzałami z łuku i w ten sam sposób zginęli jeden po drugim inni Biskupi, Kapłani, zakonnicy i zakonnice oraz wiele osób świeckich, mężczyzn i kobiet różnych klas i pozycji. Pod dwoma ramionami Krzyża były dwa Anioły, każdy trzymający w ręce konewkę z kryształu, do których zbierali krew Męczenników i nią skrapiali dusze zbliżające się do Boga".

Jan Paweł II poprosił o dostarczenie mu koperty z trzecią częścią "tajemnicy" po zamachu z 13 maja 1981 r. Część osób informacje o "białym kapłanie ginącym od kuli z broni palnej" odnosi właśnie do tego zamachu.
Sam Jan Paweł II przypisywał swoje ocalenie wstawiennictwu Maryi. Pocisk, którym został raniony, przekazał jako wotum do sanktuarium fatimskiego. Został on umieszczony w koronie figury Matki Boskiej z Fatimy.

Umiłowani w Panu Siostry i Bracia!

Obecny rok poświęcony jest osobie św. Brata Alberta, szczególnego patrona i świadka miłosierdzia. Jego życie, a zwłaszcza życiowa dewiza: „być dobrym jak chleb”, stanowi dla nas inspirujący przykład urzeczywistniania w praktyce miłosierdzia. W myśl tegorocznego hasła programu duszpasterskiego „Idźcie i głoście”, chcemy jeszcze bardziej zaangażować się w apostolat miłosierdzia. Ojciec Święty Franciszek w Liście Misericordia et misera ogłoszonym na zakończenie Roku Świętego, zwraca naszą uwagę na to, że wszyscy doświadczyliśmy Bożego miłosierdzia i podkreśla, że teraz: „Nadszedł czas, aby zrobić miejsce wyobraźni miłosierdzia”. Każdy jest umiłowany przez Boga, więc każdy ma mieć miłosierdzie w sercu, pamięci i działaniu.

W dzisiejszym pierwszym czytaniu słyszymy: „uczniowie trwali w nauce apostołów i we wspólnocie, w łamaniu chleba i w modlitwach, a dobra materialne rozdzielali każdemu według potrzeby” (Dz 2,42-45). Tak realizowana pomoc charytatywna „każdemu według potrzeby” przyczynia się do budowania sprawiedliwości społecznej. Chrześcijanie od początku mają świadomość, że działalność charytatywna nie jest celem samym w sobie, ale że ma się ona przyczyniać do realizacji najważniejszego celu, którym jest zbawienie wszystkich ludzi.

Chrystusowe wezwanie do miłosierdzia jest nadal aktualne. Radością napełnia fakt, że działalność charytatywną Kościoła w Polsce podejmuje ponad 800 instytucji, które realizują 5000 różnego rodzaju dzieł. Dzięki temu pomoc dociera do ponad 3 milionów potrzebujących. W szczególny sposób uczestniczy w nich Caritas Polska w łączności z Caritas Diecezjalnymi. Rodzinę Caritas od 26 lat tworzy 5000 Parafialnych Zespołów Caritas, 2700 Szkolnych i Akademickich Kół Caritas, w których posługuje blisko 100 tysięcy wolontariuszy. Nie można pominąć również nieocenionej roli wszystkich tych, którzy spontanicznie angażują się w pomoc potrzebującym.

Mimo błyskawicznego rozwoju technologicznego, kulturowego, społecznego i cywilizacyjnego bieda w różnej postaci dotyka wiele milionów ludzi. Jedną z nich jest głód, którego doświadcza 800 milionów ludzi na całym świecie. Wciąż spotykamy się z obojętnością na los drugiego człowieka, przede wszystkim tego będącego daleko, ale i tego obok nas. Jak mówi Papież Franciszek: „Tak wiele jest docierających do nas obrazów, że widzimy cierpienie, ale go nie dotykamy, słyszymy płacz, ale nie pocieszamy płaczących, widzimy pragnienie, ale go nie zaspokajamy” (Rzym, 13 czerwca 2016 r.). Dlatego od ponad ćwierćwiecza Caritas w Polsce wychodzi z licznymi inicjatywami pomocy potrzebującym na różnych płaszczyznach. Pomagamy dzieciom przez Wakacyjną Akcję Caritas, Tornister Pełen Uśmiechów i Wigilijne Dzieło Pomocy Dzieciom; ubogim poprzez zbiórki żywności Tak, pomagam! i Kromkę Chleba; niepełnosprawnym, chorym i starszym przez Jałmużnę Wielkopostną i 1%. Pomagamy także ofiarom konfliktów  wojennych w uruchomionym w październiku 2016 roku programie Rodzina Rodzinie. Cieszy fakt, że spieszymy z pomocą nie tylko osobom potrzebującym w Polsce, ale i w najdalszych regionach świata, zwłaszcza ofiarom katastrof, suszy, powodzi i wojen.

Posługa Caritas nie jest jednak zwykłą działalnością charytatywną. To przede wszystkim kształtowanie postawy wrażliwości na los drugiego człowieka i odpowiedź na konkretne problemy dzisiejszego świata. Musimy pamiętać, że warunkiem niesienia miłosierdzia jest osobiste doświadczenie Miłosierdzia Bożego i zgoda na Jego działanie w życiu każdego z nas. Jak pisze Papież Benedykt XVI w encyklice Caritas in veritate: „Dyspozycyjność wobec Boga otwiera na dyspozycyjność wobec braci oraz wobec życia”.

Dyspozycyjność wobec Boga to inne imię nowej ewangelizacji. Celem wszystkich współcześnie podejmowanych wysiłków duszpasterskich Kościoła jest otwarcie człowieka na żywą i zbawczą miłość Boga. Bóg chce być obecny ze swoją miłością miłosierną zwłaszcza tam, gdzie ludzie pozbawieni są nie tylko doczesnych perspektyw godziwego życia, ale i wszelkich znaków obecności Boga. Dyspozycyjna obecność wobec bliźnich na marginesach współczesnego świata staje się miarą wiarygodności Kościoła, bo Chrystus utożsamił się z biednymi, ich lękiem i cierpieniem. Papież Franciszek nie tylko to głosi, ale niezwykle mocno pokazuje, zwłaszcza wobec uchodźców, bezdomnych, głodujących, ofiar handlu ludźmi i przemocy.

Wszyscy jesteśmy wstrząśnięci dramatem trwającej od ponad 6 lat wojny w Syrii. Wskutek tego konfliktu ponad 13 mln ludzi, w tym 6 mln dzieci potrzebuje pomocy humanitarnej. Wśród wielu inicjatyw pomocy cierpiącym jest przygotowany i realizowany przez Caritas Polska, wspomniany już program Rodzina Rodzinie, który umożliwia materialne wsparcie konkretnej syryjskiej rodziny. Dzięki zaangażowaniu pojedynczych osób a także całych rodzin, instytucji, wspólnot zakonnych i parafialnych wspieranych jest już ponad 2000 syryjskich rodzin. Każdy z nas ma wciąż możliwość włączenia się do grona pomagających. Niech to szczególne dzieło będzie naszą konkretną odpowiedzią na los rodzin, tak boleśnie dotkniętych dramatem wojny.  Już teraz pragniemy podziękować wszystkim, którzy zechcą wesprzeć ofiarą zbieraną dziś do puszek w całej Polsce osoby dotknięte wojną w Syrii, szczególnie w zrujnowanym Aleppo.

Dzisiaj, w Niedzielę Miłosierdzia Bożego, w którą przypada też Święto Patronalne Caritas, pragniemy nasze myśli i serca zwrócić do Maryi, Matki Miłosierdzia, aby wypraszała paschalną radość wszystkim zaangażowanym w dzieła charytatywne Kościoła, zwłaszcza wolontariuszom ze Szkolnych i Akademickich Kół oraz Parafialnych Zespołów Caritas a także tym, których modlitwa umacnia posługujących. Niech Maryja wspiera szlachetnych fundatorów i darczyńców, umożliwiających Caritas i wszelkim organizacjom charytatywnym codzienną misję. Niech Jej wstawiennictwo przymnaża apostołów miłosierdzia na wzór św. Brata Alberta.

Wszystkim Wam, Siostry i Bracia udzielamy pasterskiego błogosławieństwa.

Podpisali: Pasterze Kościoła w Polsce
obecni na 375. Zebraniu Plenarnym KEP
w Warszawie, w dniu 14 marca 2017 r.

    

 

 

 

 

Bóg zapłać wszystkim grupom parafialnym: Ministrantom, Dzieciom Maryi, ich Animatorkom, Moderatorce P. Natalii, Młodzieżowej grupie Oazowej, Kręgowi Domowego Kościoła, Rodzinom Szensztackim, Różom Różańcowym, Radzie Parafialnej, Zespołowi Charytatywnemu i jego sympatykom.

Istniejące w parafii grupy: dziecięce, młodzieżowe i dorosłych, modlitewne są obrazem żywej wspólnoty Kościoła.

Bóg zapłać P. Barbarze Magiera, za gustowne i piękne dekoracje w naszym Kościele.

Bóg zapłać naszym ogrodnikom, którzy troszczą się o zieleńce wokół kościoła i na cmentarzu. Dziękujemy także gospodarzowi naszego cmentarza P. Zbyszkowi za ład i porządek na cmentarzu.

Bóg zapłać grupie panów pracujących przy różnego rodzaju usterkach i poświęcających swój czas, aby wszystko w kościele i wokół niego mogło funkcjonować należycie.

Bóg zapłać Dyrekcji Szkoły za współpracę, dzięki której jako Parafia i Społeczność Lokalna możemy organizować różnego rodzaju imprezy religijne i kulturalne.

Dziękuję tym wszystkim paniom, które w ciągu całego roku sprzątały nasz Kościół, bo zazwyczaj są to te same panie, choć w tym roku było lepiej, bo pojawiły się nowe panie, co ciekawe i panowie.

Dziękuję pracującym na probostwie: cioci Krysi za troskę i opiekę, wujkowi Teodorowi za różnego rodzaju prace, za dbałość o czystość, oraz za ciepło w kościele, Patrycji za wszelką pomoc, opiekę i poświęcenie.

Bóg zapłać Państwu Górnicz - redaktorom Parafialnej Strony Internetowej, która czytana jest na całym świecie, a przykładem tego jest ponad 130 tys. wejść i czerpania informacji o naszej parafii.

Dziękuję P. Sitko za otwartość i wytrwałość w przywożeniu opału do naszego Kościoła.

Moi Drodzy! Bóg zapłać Wam wszystkim, bo wszyscy jesteście zaangażowani, aby nasza Parafia mogła funkcjonować. Dziękuję za ofiarność materialną, bo dzięki niej nasz Kościół i Parafia mogą funkcjonować. Dziękuję za Waszą modlitwę - także za mnie, za Waszą tutaj obecność.

Jeśli komuś zapomniałem podziękować, to z serca szczerze mocno dziękuję.

Jeszcze raz wszystkim parafianom, gościom Bóg zapłać za życzliwość, zaufanie, wszelką pomoc, ponieważ w ten sposób wyrażacie, jak ważna jest w Waszym życiu wiara oraz Wspólnota Parafialna w Radlinie Górnym.

Znamy wiele ważnych dat: swoich urodzin, urodzin bliskich, przyjaciół, małżonkowie świętują datę ślubu, kapłan zna datę swoich święceń, znamy daty śmierci naszych bliskich, daty ważnych wydarzeń historycznych.

A czy pamiętamy datę naszego chrztu? - dlaczego warto datę chrztu pamiętać?

Dzięki wydarzeniu chrztu św. otrzymaliśmy drugie życie - możemy to drugie życie nazywać życiem duchowym, życiem w Łasce Bożej, życiem, które decyduję o naszym Zbawieniu, czyli wieczności. Chrzest Św. uświadamia nam, że to Pan Bóg nie szczędzi swojego przywiązania do człowieka i chce nas mieć u siebie i szuka z nami kontaktu. Ten kontakt z człowiekiem rozpoczyna w Starym Testamencie z Abrahamem, Mojżeszem, Prorokami, Narodem Wybranym. W Nowym Testamencie tym łącznikiem między człowiekiem, a Bogiem jest Jezus Chrystus. A rozpoczyna tę łączność w Chrzcie w Jordanie, kiedy dowiadujemy się, że jest On Synem umiłowanym Boga Ojca. To dzięki temu wydarzeniu Jezus rozpoczyna swoja działalność Zbawienia człowieka. To wydarzenie znad Jordanu to zapowiedź naszego Chrztu. Kiedy Jan mówi: „Idzie mocniejszy ode mnie, On będzie was chrzcił Duchem Św. i ogniem”. Ogień to wypalenie w człowieku grzechu pierworodnego, a Duch Św. ma nas nauczyć, że jesteśmy dziećmi Bożymi, a Pana Boga możemy nazywać naszym Ojcem. Człowiek przyjmując Sakrament Chrztu ma nawiązać nową więź, relacje i łączność z Bogiem jako Ojcem. Także nasz chrzest wprowadza nas do Wspólnoty Kościoła, która to Wspólnota ma nas przygotować do drugiego życia. Pamiętajmy, że tym drugim życiem jest nasze Zbawienie. I właśnie prawda o Zbawieniu, powoduje naszą wiarę w wieczność. I to, dlatego przyjmujemy Chrzest Św., przynosimy do chrztu dzieci, bo myślimy o ich wieczności.

Dlatego w minionym roku chrzest przyjęło 23 dzieci.

Dzięki temu Sakramentowi możemy przyjmować i inne sakramenty:

23 młodych ludzi przyjęło Sakrament Bierzmowania,

22 dzieci Sakrament Pokuty,

5 dzieci Wczesną Komunię Św.,

17 dzieci I Komunię Św.,

11 par Sakrament Małżeństwa,

84 Sakrament Chorych.

Odprawiliśmy 682 Msze Św. w naszym Kościele, 4 w domu chorego, rozdaliśmy w 53 tys. Komunii Św. 202 razy byłem u seniorów i chorych z komunią św., także Szafarze Eucharystii w ciągu roku w niedziele i święta zanosili Komunie Św. chorym.

Zmarło w tym roku 20 parafian.

Moi drodzy, te zeszłoroczne dane potwierdzają, jak ważnym sakramentem jest Chrzest Św., bo to wszystko, co się dzieje z Łaski Boga w Kościele Jezusa Chrystusa, od Chrztu się zaczęło - wpierw samego Jezusa, który po chrzcie w Jordanie i wylaniu Ducha Św. rozpoczął trudną misję naszego zbawienia. A my dzięki zbawieniu - mamy nasz chrzest, który w świadomości wiary ma nas prowadzić do naszego drugiego życia, czyli wieczności. Dlatego warto pamiętać tę ważną datę swojego chrztu, bo to od tej daty wszystko się zaczęło, co związane jest z naszym życiem wiecznym. Amen