Figury świetych - www.izydor-radlin.katowice.opoka.org.pl

Przejdź do treści

Figury świetych

Wnętrze kościoła
 Postument  z figurą bł. Jana Pawła II
ufundowany przez parafian 
na pamiątkę beatyfikacji 
PAPIEŻA JANA PAWŁA II

Postument został poświęcony
 1 maja 2011 roku


             Postument przedstawia postać papieża Jana Pawła II na tle najważniejszych dla niego Kościołów:
- z lewej strony Papieża widoczny jest Kościół Parafialny w Wadowicach
- z prawej :   Kościół Mariacki w Krakowie
- powyżej :   Bazylika św. Piotra w Watykanie

             Karol Wojtyła, wybrany na papieża 16 października 1978 r., urodził się w Wadowicach, mieście odległym o 50 km od Krakowa, 18 maja 1920 r.; został ochrzczony w dwa dni później w kościele parafialnym przez księdza Franciszka Żaka.
             W wieku lat 9 przyjął I Komunię Świętą, a mając lat 18 — Sakrament Bierzmowania. Przerwawszy studia z powodu zamknięcia uniwersytetu przez nazistowskich okupantów, pracował w kamieniołomach, a następnie w fabryce sody Solvay.
             Od 1942 r., kiedy rozpoznał powołanie kapłańskie, zaczął uczęszczać na tajne kursy formacyjne seminarium krakowskiego. 1 listopada 1946 r. przyjął święcenia kapłańskie z rąk kardynała Adama Sapiehy. Został następnie wysłany do Rzymu, gdzie uzyskał licencjat i doktorat z teologii na podstawie rozprawy zatytułowanej Doctrina de fide apud Sanctum Ioannem a Cruce.
            Powrócił następnie do Polski, gdzie pełnił różne obowiązki duszpasterskie, wykładając jednocześnie teologię. 4 lipca 1958 r. papież Pius XII mianował Go biskupem pomocniczym w Krakowie, a papież Paweł VI, w 1964 r., arcybiskupem tego miasta. Brał udział w obradach Soboru Watykańskiego II. 26 czerwca 1967 r. Paweł VI wyniósł Go do godności kardynała.

             Na konklawe 16 października 1978 r. został wybrany przez kardynałów na papieża i przyjął imię Jan Paweł II. W niedzielę 22 października uroczyście zainaugurował swoją posługę Piotrową.

            Pontyfikat Jana Pawła II był jednym z najdłuższych w dziejach Kościoła. W tym czasie doszło do wielu różnorodnych, doniosłych przemian. Należy wspomnieć o upadku reżimów, do czego On sam się przyczynił. Aby głosić Ewangelię, odbył wiele podróży do różnych krajów świata.
            Jan Paweł II pełnił niestrudzenie posługę Piotrową w duchu misyjnym, oddając wszystkie swe siły, powodowany troską o wszystkie kościoły — sollicitudo omnium ecclesiarum — i miłością obejmującą całą ludzkość. Częściej niż którykolwiek z Jego poprzedników spotykał się z Ludem Bożym i przywódcami państw — podczas uroczystości, audiencji ogólnych i prywatnych oraz wizyt duszpasterskich.
            Z miłości do młodzieży zainicjował Światowe Dni Młodzieży, które gromadziły miliony młodych ludzi z różnych części świata.
            Z powodzeniem rozwijał dialog z żydami i przedstawicielami innych religii, zwołując kilkakrotnie spotkania poświęcone modlitwie o pokój, zwłaszcza w Asyżu.
            W znaczący sposób zwiększył liczbę członków Kolegium Kardynalskiego, mianując 231 kardynałów (oraz jednego in pectore). Zwołał 15 zgromadzeń Synodu Biskupów: 7 zwyczajnych i 8 specjalnych. Utworzył wiele diecezji i kościelnych jednostek terytorialnych, szczególnie w Europie Wschodniej.
            Dokonał reformy Kodeksów Prawa Kanonicznego zachodniego i wschodniego, utworzył nowe instytucje oraz zreorganizował Kurię Rzymską.
           Jako sacerdos magnus pełnił posługę liturgiczną w diecezji rzymskiej i na całym świecie, w pełnej wierności Soborowi Watykańskiemu II. W przykładny sposób pogłębiał życie liturgiczne i duchowość liturgiczną oraz modlitwę kontemplacyjną, szczególnie adorację eucharystyczną i różaniec (por. list apostolski Rosarium Virginis Mariae).
           Pod Jego przewodnictwem Kościół wszedł w trzecie tysiąclecie i świętował Wielki Jubileusz Roku 2000, zgodnie z wytycznymi zawartymi w liście apostolskim Tertio millennio adveniente. Rozpoczęła się następnie nowa epoka, co do której Kościół otrzymał wskazania w liście apostolskim Novo millennio ineunte, ukazującym wiernym drogę ku przyszłości.
           Jan Paweł II poprzez Rok Odkupienia, Rok Maryjny i Rok Eucharystii przyczynił się do odnowy duchowej w Kościele. W sposób niezwykły wspierał dochodzenia kanoniczne dotyczące beatyfikacji i kanonizacji, ukazujące niezliczone przykłady współczesnej świętości, aby wzbudzały jej pragnienie w ludziach naszych czasów. Ogłosił Doktorem Kościoła św. Teresę od Dzieciątka Jezus.
           Nauczanie doktrynalne Jana Pawła II jest bardzo bogate. Strzegąc depozytu wiary, z mądrością i odwagą szerzył naukę katolicką dotyczącą teologii, moralności i duchowości, a także przez cały pontyfikat przeciwstawiał się tendencjom sprzecznym z pierwotną tradycją Kościoła.
           Wśród głównych dokumentów należy wymienić 14 encyklik, 15 adhortacji apostolskich, 11 konstytucji apostolskich, 45 listów apostolskich, a także katechezy wygłoszone podczas audiencji generalnych i przemówienia wygłoszone we wszystkich zakątkach świata. Swym nauczaniem Jan Paweł II utwierdzał i oświecał Lud Boży w dziedzinie nauki teologicznej (zwłaszcza w pierwszych trzech wielkich encyklikach — Redemptor hominis, Dives in misericordia, Dominum et vivificantem), antropologicznej i społecznej (encykliki Laborem exercens, Sollicitudo rei socialis, Centesimus annus) moralnej (encykliki Veritatis splendor, Evangelium vitae), ekumenicznej (encyklika Ut unum sint), misyjnej (encyklika Redemptoris missio), mariologicznej (encyklika Redemptoris Mater).
           Promulgował Katechizm Kościoła Katolickiego, opracowany w świetle Tradycji według autorytatywnej interpretacji Soboru Watykańskiego II. Opublikował też kilka własnych książek.
          Jego nauczanie osiągnęło najwyższy szczyt w encyklice Ecclesia de Eucharistia i liście apostolskim Mane nobiscum Domine w Roku Eucharystii.
          Jan Paweł II pozostawił wszystkim niezwykłe świadectwo pobożności, świętości życia i powszechnego ojcostwa. 
          Zmarł 2 kwietnia 2005 roku.
          1 maja 2011 rou w II Niedzielę Wielkanocy, w Święto Miłosierdzia Bożego, papież Benedykt XVI beatyfikował Jana Pawła II
  

          Najważniejsze wydarzenia życia i działalności Papieża  zapisane (w języku łacińskim)
 w dokumencie noszącym nazwę „Rogito”  umieszczonym w trumnie Ojca Świętego przed jej zamknięciem:








ŚWIĘTY ANTONI Z PADWY
prezbiter i doktor Kościoła
wspomnienie świętego przypada 13 czerwca


Figura św. Antoniego ufundowana przez Parafię
 została poświęcona 1 maja 2011 roku.
Umieszczono jest z lewej strony drzwi wejściowych.

               Święty  urodził się w Lizbonie w Portugalii 1195 r. Na chrzcie otrzymał imię Fernando. W tym mieście uczęszczał do szkoły katedralnej i zapewne około 15. roku życia wstąpił do klasztoru kanoników regularnych św. Augustyna. Po dwu latach przeniósł się do klasztoru Santa Cruz w Coimbrze i tam zdobył solidne wykształcenie, szczególnie poznając Pismo Święte i naukę Ojców Kościoła. W roku 1219 został wyświęcony na kapłana, a w rok później przeżył bardzo uroczystość przewiezienia do Coimbry relikwii pięciu męczenników franciszkańskich, którzy ponieśli śmierć męczeńską w Maroku. Św. Antoni poznawszy duchowość św. Franciszka z Asyżu, za wiedzą swoich przełożonych, przeniósł się do franciszkanów, przyjmując ich habit i zmieniając swoje chrzestne imię na Antoni. Pragnął pójść w ślady męczenników i dlatego udał się z posługą misyjną do Maroka, jednakże tam ciężko zachorował i musiał wracać do kraju. Statek gnany burzą morską zawinął na Sycylię, św. Antoni zaś pojechał stamtąd na kapitułę generalną zakonu do Asyżu w 1221 r., gdzie spotkał się ze św. Franciszkiem. Wkrótce św. Antoni dał się poznać jako wybitny kaznodzieja, więc ustanowiono go głównym kaznodzieją zakonu i wysłano czym prędzej na głoszenie Słowa Bożego i zwalczanie błędnowierców. Przemierzał wsie i miasta, nawołując do pokuty i poprawy życia. Głosił Słowo Boże w północnych Włoszech, po czym udał się do południowej Francji, znów pracował jako kaznodzieja w Italii. Sława kaznodziejska św. Antoniego dotarła do Rzymu. Papież Grzegorz IX poprosił św. Antoniego w 1228 r., aby wobec niego wygłosił kazanie i także głosił słowo Boże dla pielgrzymów licznie przybywających do Rzymu.
             Święty w dalszym ciągu pracował głównie jako kaznodzieja, ale też dał się poznać jako profesor teologii, którą wykładał swoim braciom zakonnym, przede wszystkim w duchu św. Augustyna. Rok 1230 był czasem intensywnej pracy kaznodziejskiej. Wtedy to św. Antoni przybył do Padwy i największą popularność kaznodziejska osiągnął w Wielkim Poście 1231 r. Wokół Antoniego gromadziły się tysiące wiernych, których on doprowadzał do poprawy życia, również skutecznie zwalczał lichwę, więzienie dłużników wyzyskiwanie biednych. (H. Fros).Dar wymowy, jego niezwykle obrazowy i plastyczny język, ascetyczna postawa, żar i towarzyszące mu cuda gromadziły przy nim tak wielkie tłumy, że musiał głosić kazania na placach, gdyż żaden kościół nie mógł pomieścić słuchaczy.
            Wyczerpany nadmierną pracą kaznodziejską zmarł 13 VI 1231 r. w wieku 36 lat w opinii świętości w klasztorze klarysek w Arcella k. Padwy. Pozostawił po sobie zbiór kazań na niedziele i uroczystości świętych. W następnym roku (30 V 1232) papież Grzegorz IX kanonizował Antoniego. O tak rychłej kanonizacji zadecydowały rozliczne cuda i łaski, jakich wierni doznawali na grobie św. Antoniego. Komisja papieska stwierdziła w tak krótkim czasie: 5 uzdrowień z paraliżu, 7 wypadków przywrócenia niewidomym wzroku, 3 głuchym słuchu, 2 niemym mowy, uzdrowienie 2 epileptyków i 2 wypadki wskrzeszenia umarłych.
            W roku 1946 papież Pius XII ogłosił go doktorem Kościoła.
            Kult św. Antoniego rozwinął się bardzo szybko nie tylko w Italii, ale też w całym świecie chrześcijańskim. W Italii wystarczy tylko powiedzieć „Święty” na określenie osoby św. Antoniego. Ku czci Świętego powstało wiele bractw i kilka zakonów.
            Ludwika Bouffier zainicjowała w roku 1890 w Tuluzie we Francji dzieło zwane: „Chleb św. Antoniego”, tzn. jałmużna dla ubogich.
            Św. Antoniego jako swojego patrona uznają franciszkanie, siostry antonianki i antoninki, mieszkańcy Lizbony, górnicy, małżonkowie, narzeczeni, położnice, ubodzy. Wzywano św. Antoniego jako orędownika w przypadku bezpłodności, w sprawach rodzinnych, podczas zarazy bydła. Najbardziej jest dla nas znany jako patron ludzi i rzeczy zagubionych.
            W ikonografii ukazuje się św. Antoniego w habicie franciszkańskim. Do charakterystycznych atrybutów należą: książka (symbol nauki) i lilia (niewinność), czasami Święty występuje z sercem płomiennym lub samym płomieniem na dłoni. Często św. Antoni jest ukazywany z Dzieciątkiem Jezus. Święty występuje w ciemnym habicie symbolizującym ubóstwo, pokorę i pokutę (S. Chim).
            Liturgiczny obchód ku czci św. Antoniego przypada na dzień 13 czerwca i ma rangę wspomnienia obowiązkowego. 






ŚWIĘTY JUDA TADEUSZ
Apostoł i męczenik
patron w sprawach
szczególnie trudnych 
i beznadziejnych

Wspomnienie Świetego obchodzimy
 28 października
Figura św. Judy Tadeusza ufundowana przez jednego z parafian
 została poświęcona 1 maja 2011 roku.
Figurę umieszczono z prawej strony drzwi wejściowych.
            Św. Juda Tadeusz Apostoł i męczennik zwany „bratem Pańskim”.
            Przypisywane mu imię i godność „brata Pańskiego” wzięło się z przekonania, że należał do rodziny Jezusa przez swoją matkę, choć nie wiadomo, jaki stopień pokrewieństwa łączył Go z Jezusem.
            Imię Juda znaczy tyle, co „godny czci”.
            Przydomek Tadeusz znaczył tyle, co „odważny” (Tadeusz od aram. tadda — pierś; godny czci, odważny). Nie wiemy, dlaczego Ewangeliści nadali ten przydomek Judzie Apostołowi.
            Dwóch Apostołów nosiło imię Juda: Juda Tadeusz i Judasz Iskariota - zdrajca.
            Zasadne jest przypuszczenie, że św. Tadeusz przystępując do grona Apostołów, kierował się interesem własnym, perspektywą zrobienia przy Chrystusie-Mesjaszu kariery. Ta myśl nie opuszczała go jeszcze w ostatnich chwilach pobytu Pana Jezusa na ziemi (J 14 , 22). Dopiero po Zesłaniu Ducha Świętego zrozumiał on i inni Apostołowie, że Chrystus Pan mówił o królestwie duchowym, nadprzyrodzonym.
W Ewangeliach św. Juda raz tylko figuruje osobno, kiedy to przy Ostatniej Wieczerzy zapytał Pana Jezusa: „Panie, cóż się stało, że nam się masz objawić, a nie światu?”
            Św. Juda Tadeusz zostawił piękny List, który należy do ksiąg Pisma Świętego. To dowodzi, że św. Juda był człowiekiem wykształconym. Nie musiał go sam pisać odręcznie, ale — jak to było wówczas w powszechnym zwyczaju — mógł go podyktować. Na wstępie Listu przedstawia się jako brat Jakuba. Nie wspomina natomiast ani słowem o tym, żeby miał być bratem Szymona. Na tej podstawie współczesna egzegeza odrzuca pokrewieństwo Judy z Szymonem. To jednak byłby za słaby argument. Św. Juda mógł powoływać się na św. Jakuba, gdyż był on wtedy biskupem Jerozolimy, pierwszej gminy chrześcijańskiej. Język św. Judy jest jędrny i plastyczny. Pana Jezusa, na którego pokrewieństwo mógłby się powoływać, nazywa Panem, a siebie Jego sługą (w. 1, 4 itp.). List ten napisał św. Juda około roku 67, gdyż zapożycza w nim pewne zwroty z Listu św. Piotra.
Tradycja starochrześcijańska przekazała nam nowe informacje o św. Judzie Tadeuszu. I tak, Hegezyp, który żył w wieku II podaje, że Apostoł był żonaty, gdy przystąpił do grona uczniów Pana Jezusa, podobnie jak św. Piotr.
           Późniejsze świadectwa głoszą, że św. Juda po Zesłaniu Ducha Świętego głosił Ewangelię w Palestynie, w Syrii, w Egipcie i Mezopotamii. Śmierć męczeńską (wraz ze św. Szymonem) miał ponieść w Libanie lub w Persji. W Edessie powstała legenda, że św. Juda miał spotkać się z tamtejszym królem Abgarem i w ten sposób miał spełnić obietnicę Pana Jezusa. Król bowiem zaprosił Pana Jezusa do siebie. Chrystus Pan miał mu przyrzec, że mu pośle swojego ucznia.
           Ciało Judy znajduje się w bazylice św. Piotra w Rzymie.
           Kult św. Judy Tadeusza był żywy w wielu krajach, także w Polsce. Św. Juda Tadeusz odbierał i nadal odbiera cześć jako patron od spraw beznadziejnych. W wielu kościołach naszej Ojczyzny odbywają się raz w tygodniu specjalne nabożeństwa ku czci św. Judy Tadeusza z odczytaniem próśb i podziękowań. Święty miał w Polsce swoje sanktuaria.
           Ikonografia przedstawia św. Judę Tadeusza z pałką lub włócznią w ręku, od których miał ponieść śmierć męczeńską. Przedstawia także świętego z obrazem Pana Jezusa. - według legendy miał on wizerunkiem Pana Jezusa uzdrowić Króla Abgara w Edessie.





Figura
MATKI BOŻEJ FATIMSKIEJ

Figura umieszczona jest
 na wschodniej ścianie kościoła
                 Matka Boża Fatimska objawiła się trojgu dzieci w okolicy portugalskiej miejscowości Fatima przez 6 kolejnych miesięcy poczynając od 13 maja 1917 roku.
1) 13 maja prosiła o codzienne odmawianie różańca, aby wyprosić pokój dla świata.
2) 13 czerwca ponowiła prośbę o odmawianie Różańca
3) 13 lipca ukazała rolę nabożeństwa do Niepokalanego Serca.
4) 19 sierpnia prosiła o Różaniec i ofiary wynagradzające za grzeszników idących do piekła.
5) 13 września zapewniła, że Bóg jest zadowolony z modlitw i ofiar składanych przez dzieci.
6) 13 października podała swój tytuł: "Jestem Matką Boską Różańcową". Wezwała ludzi, by nie obrażali Boga.
                 Matka Boża prosiła też o wybudowanie kapliczki w tym miejscu w Fatimie.
                 Kościół katolicki po zbadaniu wydarzeń i treści objawień nie znalazł sprzeczności z doktryną i uznał ich autentyczność w 1930 roku.
                Już od roku 1927 roku przybywały do Fatimy zbiorowe pielgrzymki z innych krajów. W latach 1928 – 1953 w miejscu objawień wzniesiono bazylikę Matki Bożej Różańcowej, tam też jest pochowana trójka pastuszków. W 1967 ponad milion pielgrzymów z całego świata uczestniczyło we Mszy Świętej celebrowanej przez papieża Pawła VI. Każdego roku do Sanktuarium w Fatimie przybywa ponad 5 milionów pielgrzymów z całego świata







FIGURA ŚWIĘTEGO  FLORIANA
 ufundowana
 przez Strażków  z OSP Radlin II,
poświęcona 4 maja 2014 roku
 
Figura umieszczona jest
 na zachodniej ścianie kościoła
                Według żywotu z VIII w., Florian z Lauriacum urodził się ok. 250 roku w Zeiselmauer (Dolna Austria). W młodym wieku został dowódcą wojsk rzymskich, stacjonujących w Mantem, w pobliżu Krems (obecnie w północno-wschodniej Austrii). Podczas prześladowania chrześcijan przez Dioklecjana został aresztowany wraz z 40 żołnierzami i przymuszony do złożenia ofiary bogom. Wobec stanowczej odmowy wychłostano go i poddano torturom. Przywiedziono go do obozu rzymskiego w Lorch koło Wiednia. Namiestnik prowincji, Akwilin, starał się groźbami i obietnicami zmusić oficera rzymskiego do odstępstwa od wiary. Kiedy jednak te zawiodły, kazał go biczować, potem szarpać jego ciało żelaznymi hakami, wreszcie uwiązano kamień u jego szyi i zatopiono go w rzece Enns. Miało się to stać 4 maja 304 roku. Jego ciało odnalazła Waleria i ze czcią je pochowała. Nad jego grobem wystawiono z czasem klasztor i kościół benedyktynów, objęty potem przez kanoników laterańskich. Do dnia dzisiejszego St. Florian jest ośrodkiem życia religijnego w Górnej Austrii. Św. Florian jest patronem archidiecezji wiedeńskiej.
               W roku 1184 na prośbę księcia Kazimierza Sprawiedliwego, syna Bolesława Krzywoustego, Kraków otrzymał znaczną część relikwii św. Floriana. W delegacji odbierającej relikwie miał się znajdować także bł. Wincenty Kadłubek, późniejszy biskup krakowski. Ku ich czci wystawiono w dzielnicy miasta, zwanej Kleparzem, okazałą świątynię. Kiedy w 1528 r. pożar strawił tę część Krakowa, ocalała jedynie ta świątynia. Odtąd zaczęto św. Floriana czcić w całej Polsce jako patrona podczas klęsk pożaru, powodzi i sztormów. Kraków jeszcze dzisiaj obchodzi pamiątkę św. Floriana jako święto.
               Florian jest patronem Austrii i Bolonii oraz Chorzowa; ponadto hutników, strażaków i kominiarzy, a także garncarzy i piekarzy.
               W ikonografii św. Florian przedstawiany jest jako gaszący pożar oficer rzymski z naczyniem. Czasami jako książę. Bywa, że w ręku trzyma chorągiew. Jego atrybutami są: kamień młyński u szyi, kolczuga, krzyż, czerwony i biały krzyż, miecz, palma męczeńska, płonący dom, orzeł, tarcza, zbroja.






Wróć do spisu treści