Temat dnia 2016 - www.izydor-radlin.katowice.opoka.org.pl

 Bracia i Siostry! 

       Jako pasterze diecezji położonych na terenie województwa śląskiego zwracamy się do was w ważnej sprawie społecznej. Dotyczy ona każdego z nas. Chodzi o negatywne zjawisko tzw. niskiej emisji pyłów i szkodliwych gazów pochodzących z kotłowni węglowych oraz domowych pieców grzewczych, powodujących zanieczyszczenie powietrza pyłem zawieszonym.

        Bardzo wysokie stężenia pyłu zawieszonego, przekraczające czasami wielokrotnie określone normy, występują w całym regionie w sezonie grzewczym, zwłaszcza podczas niekorzystnych warunków meteorologicznych, związanych z bezwietrzną pogodą, brakiem opadów atmosferycznych, a także podczas niskich temperatur. W przypadku naszego województwa duży wpływ na jakość powietrza ma również największa w skali kraju gęstość zaludnienia, która powoduje niebezpieczne stężenie pyłów emitowanych z domów usytuowanych w gęstej zabudowie. Przyczynia się również do tego intensywny ruch samochodowy.

        Główną przyczyną zanieczyszczeń jest emisja niebezpiecznych substancji chemicznych z indywidualnego ogrzewania budynków. Ten stan dotyczy również dużych miast ze starą, wielorodzinną zabudową mieszkaniową. Jest konsekwencją spalania materiałów opałowych złej jakości, w paleniskach o niskich parametrach energetycznych. To powoduje, że od października do kwietnia jakość powietrza ulega znacznemu pogorszeniu, a obecność pyłu zawieszonego w atmosferze działa negatywnie, przede wszystkim na człowieka. Jak informują lekarze i naukowcy, prowadzi do chorób układu oddechowego i krążenia, zaś zawarte w nim związki chemiczne są rakotwórcze.

         Stajemy więc przed poważnym wezwaniem, polegającym na podjęciu wspólnych działań, których celem jest radykalna zmiana jakości powietrza, którym na co dzień oddychamy. Opracowane i realizowane przez samorządy plany likwidowania tzw. niskiej emisji trzeba już dzisiaj wzmocnić ekologicznym rachunkiem sumienia. Wzywa nas do tego nie tylko papież Franciszek w encyklice „Laudato si”, ale także zdrowy rozsądek i wola przestrzegania Bożych przykazań, zwłaszcza przykazania: nie zabijaj! Powietrze powinno być oczyszczone z efektów ludzkiej lekkomyślności, szczególnie teraz w okresie grzewczym, kiedy niefrasobliwie spala się w piecach m.in. śmieci, odpady i przedmioty plastikowe. Nie wolno, ogrzewając mieszkanie lub dom, przyczyniać się do „małych katastrof ekologicznych”. Odejście od takiego postępowania będzie wyrazem troski o nasze zdrowie i wczesną profilaktyką, zapobiegającą licznym chorobom. Od naszej świadomości i odpowiedzialności zależy, czy powietrze w miejscowości naszego zamieszkania i całego regionu będzie służyło naszemu zdrowiu. 

Drodzy Diecezjanie! Mieszkańcy województwa śląskiego!

         Zdajemy sobie sprawę z tego, że istnieją także ekonomiczne przyczyny opisanych wyżej zjawisk. Wielu mieszkańców naszego województwa – mimo najlepszej woli – nie stać na wymianę pieców grzewczych na bardziej ekologiczne i zakup lepszej jakości węgla. W tym zakresie oczekujemy skutecznego wsparcia. Poszczególne samorządy dotują już instalację ekologicznych źródeł ciepła. Potrzebne są jednak ogólnopolskie, rządowe rozwiązania systemowe. Z tym łączy się likwidacja trudnych do pokonania barier biurokratycznych oraz 2 opracowanie innych form pomocy. Bardzo liczymy na to, że przepisy państwowe i samorządowe będą uwzględniać sytuację ekonomiczną tych, których nie stać na zakup nowego pieca lub jego modernizację, a także na nabywanie węgla lepszej jakości lub innego, proekologicznego opału.

          Raz jeszcze prosimy, podejmijmy wszyscy działania na rzecz wspólnego dobra, jakim jest zdrowe i czyste powietrze. Zachęcamy władze samorządowe miast i gmin naszego województwa do radykalnego działania w tym zakresie.

 Bracia i Siostry! 

          Wiek XXI, jak i poprzedni, możemy określić cywilizacją ciepła. Aby je uzyskać, musimy za nie płacić wysoką cenę. Niestety, często na skutek emisji pyłów i szkodliwych substancji do atmosfery płacimy za ciepło uszczerbkiem na własnym zdrowiu. Nadszedł czas, abyśmy się zmierzyli z tym wezwaniem i wspólnie zadbali o nasz wspólny dom. 

         Bądźmy obrońcami środowiska naturalnego, a nasz ekologiczny wysiłek niech błogosławi Ten, który powierzył człowiekowi – dobremu rządcy całą ziemię. Niech nasze wspólne działania w „trosce o wspólny dom” błogosławi Bóg Wszechmogący, Ojciec, Syn i Duch Święty!

 Podpisali:

 †Andrzej Czaja Biskup Opolski

 †Wiktor Skworc Arcybiskup Metropolita Katowicki

 †Jan Kopiec Biskup Gliwicki

 †Grzegorz Kaszak Biskup Sosnowiecki

                                                                                                  Katowice-Gliwice-Opole-Sosnowiec, 13 listopada 2015 r. 

Panie Prezydencie,Czcigodni przedstawiciele władz,
Szanowni Członkowie Korpusu Dyplomatycznego,
Wasze Magnificencje,

Szanowni Państwo,

Pozdrawiam z szacunkiem Pana Prezydenta i dziękuję mu za wielkoduszne przyjęcie oraz uprzejme słowa. Z radością pozdrawiam dostojnych członków Rządu i Parlamentu, Rektorów wyższych uczelni, przedstawicieli władz regionalnych i miejskich, a także członków Korpusu Dyplomatycznego oraz innych obecnych przedstawicieli władz. Po raz pierwszy odwiedzam Europę Środkowo-Wschodnią i cieszę się, że rozpoczynam od Polski, której synem był niezapomniany św. Jan Paweł II, inicjator i promotor Światowych Dni Młodzieży. Lubił on mówić o Europie, że oddycha ona swoimi dwoma płucami: marzenie o nowym europejskim humanizmie ożywione jest twórczym i harmonijnym oddechem tych dwóch płuc oraz wspólną kulturą, która znajduje w chrześcijaństwie swoje najsolidniejsze korzenie.

Cechą charakterystyczną narodu polskiego jest pamięć. Zawsze byłem pod wrażeniem żywego zmysłu historycznego papieża Jana Pawła II. Gdy mówił o narodach, wychodził od ich dziejów, aby podkreślić ich skarby humanizmu i duchowości. Świadomość tożsamości, wolna od manii wyższości, jest niezbędna dla zorganizowania wspólnoty narodowej na podstawie jej dziedzictwa humanistycznego, społecznego, politycznego, ekonomicznego i religijnego, aby inspirować społeczeństwo i kulturę, zachowując je wiernymi wobec tradycji, a jednocześnie otwartymi na odnowienie i na przyszłość. W tej perspektywie niedawno obchodziliście 1050. rocznicę Chrztu Polski. Było to z pewnością ważne wydarzenie jedności narodowej, które potwierdziło, że zgoda, pomimo różnorodności poglądów, jest pewną drogą do osiągnięcia dobra wspólnego całego narodu polskiego.

Także owocna współpraca na płaszczyźnie międzynarodowej i wzajemny szacunek dojrzewają poprzez świadomość i poszanowanie tożsamości własnej oraz innych. Dialog nie jest możliwy, jeśli każdy nie wychodzi od swojej tożsamości. W codziennym życiu każdej osoby, podobnie jak każdego społeczeństwa istnieją jednak dwa rodzaje pamięci: dobra i zła, pozytywna i negatywna. Dobrą pamięcią jest ta, którą Biblia ukazuje nam w Magnificat, kantyku Maryi uwielbiającej Pana i Jego zbawcze dzieło. Pamięcią negatywną, jest natomiast ta, która spojrzenie umysłu i serca obsesyjnie koncentruje na złu, zwłaszcza popełnionym przez innych. Spoglądając na wasze najnowsze dzieje dziękuję Bogu, że potrafiliście sprawić, by przeważyła dobra pamięć: na przykład, obchodząc 50-lecie wzajemnie ofiarowanego i przyjętego przebaczenia pomiędzy episkopatami polskim i niemieckim po drugiej wojnie światowej. Inicjatywa, która początkowo angażowała wspólnoty kościelne, zapoczątkowała nieodwracalny proces społeczny, polityczny, kulturowy i religijny, zmieniając historię stosunków między oboma narodami. Przy tej okazji przypomnijmy także deklarację wspólną między Kościołem katolickim w Polsce a Kościołem prawosławnym Patriarchatu Moskiewskiego: jest to akt, który rozpoczął proces zbliżenia i braterstwa nie tylko między dwoma Kościołami, ale również pomiędzy dwoma narodami.

W ten sposób szlachetny naród polski pokazuje, jak można rozwijać dobrą pamięć i porzucić tę złą. Do tego konieczna jest mocna nadzieja i ufność w Tym, który kieruje losami narodów, otwiera drzwi zamknięte, przekształca trudności w szanse i stwarza nowe scenariusze tam, gdzie wydawało się to niemożliwe. Świadczy o tym właśnie doświadczenie historyczne Polski: po burzach i ciemnościach naród wasz, odzyskawszy swą godność, mógł śpiewać podobnie jak Żydzi powracający z Babilonu: „Wydawało się nam, że śnimy. Usta nasze były pełne śmiechu, a język śpiewał z radości” (Ps 126,1-2). Świadomość przebytej drogi i radość z powodu osiągniętych celów dają siłę i pokój wewnętrzny, aby sprostać wyzwaniom chwili obecnej, wymagającym odwagi prawdy i stałego zaangażowania etycznego, aby procesy decyzyjne i operacyjne, a także relacje międzyludzkie, zawsze szanowały godność osoby. Obejmuje to każdy rodzaj działania: także gospodarkę, relację ze środowiskiem i sposób zarządzania złożonym zjawiskiem migracyjnym.

Ta ostatnia kwestia wymaga dodatkowo mądrości i miłosierdzia, aby przezwyciężyć lęki i zrealizować największe dobro. Trzeba zidentyfikować przyczyny emigracji z Polski, ułatwiając powrót osobom, które chcą wrócić. Jednocześnie potrzebna jest gotowość przyjęcia ludzi uciekających od wojen i głodu; solidarność z osobami pozbawionymi swoich praw podstawowych, w tym do swobodnego i bezpiecznego wyznawania swojej wiary. Równocześnie należy zabiegać o współpracę i koordynację na poziomie międzynarodowym, w celu znalezienia rozwiązania konfliktów i wojen, które zmuszają wielu ludzi do opuszczenia swoich domów i ojczyzny. Chodzi zatem o uczynienie tego, co w naszej mocy, aby ulżyć ich cierpieniom, niestrudzenie, inteligentnie i stale działać na rzecz sprawiedliwości i pokoju, świadcząc konkretnymi faktami o wartościach humanistycznych i chrześcijańskich.

Zachęcam naród polski, aby w świetle swojej tysiącletniej historii patrzył z nadzieją w przyszłość i na problemy, którym musi stawić czoło. Taka postawa sprzyja klimatowi szacunku między wszystkimi środowiskami w społeczeństwie i konstruktywnemu dialogowi między różnymi stanowiskami; stwarza ponadto najlepsze warunki dla rozwoju obywatelskiego, gospodarczego, a nawet demograficznego, rodząc ufność w możliwość zapewnienia dobrej przyszłości swoim dzieciom. Nie będą one bowiem musiały borykać się jedynie z problemami, ale będą cieszyć się pięknem natury, dobrem, które będziemy umieli pełnić i szerzyć, nadzieją, jaką potrafimy im dać. Polityka społeczna na rzecz rodziny, pierwszej i podstawowej komórki społeczeństwa, aby wspierać te najsłabsze i najuboższe, pomagając im w odpowiedzialnym przyjęciu życia, stanie się w ten sposób jeszcze bardziej skuteczna. Życie musi być zawsze przyjęte i chronione – zarówno przyjęte jak i chronione – od poczęcia aż do naturalnej śmierci, i wszyscy jesteśmy powołani, aby je szanować i troszczyć się o nie. Z drugiej strony do zadań państwa, Kościoła i społeczeństwa należy towarzyszenie i konkretna pomoc wszystkim, którzy znajdują się w sytuacji poważnej trudności, aby dziecko nigdy nie było postrzegane jako ciężar, lecz jako dar, a osoby najsłabsze i najuboższe nigdy nie były pozostawiane samym sobie.

Panie Prezydencie,

Naród polski może liczyć, tak jak to było w całej jego długiej historii, na współpracę Kościoła katolickiego, aby w świetle zasad chrześcijańskich, które go inspirują i które ukształtowały dzieje i tożsamość Polski, umiał w zmienionych warunkach historycznych postępować na swej drodze, wierny swoim najlepszym tradycjom i pełen ufności i nadziei, także w chwilach trudnych.

Ponawiając wyrazy mojej wdzięczności, życzę Panu i wszystkim tu obecnym spokojnej i owocnej służby dla dobra wspólnego.

Niech Matka Boża Częstochowska błogosławi i ochrania Polskę!

brali czynny udział w Eucharystii czytając Słowo Boże.

Zbliża się już rozpoczęcie trzydziestego pierwszego Światowego Dnia Młodzieży, który wzywa mnie, aby spotkać młodych ludzi świata, zebranych w Krakowie, a także daje mi radosną okazję, aby spotkać ukochany naród polski. Wszystko odbędzie się pod znakiem Miłosierdzia, w tym Roku Jubileuszowym, oraz we wdzięcznej i oddanej pamięci św. Jana Pawła II, który był architektem Światowych Dni Młodzieży i przewodnikiem narodu polskiego na jego niedawnej dziejowej drodze ku wolności.

Drodzy młodzi Polacy, wiem, że już od dawna, zwłaszcza przez modlitwę, przygotowujecie się na duże spotkanie w Krakowie. Z serca dziękuję za wszystko, co robicie, i za miłość, z jaką to czynicie; i już teraz ściskam was i błogosławię.

Drodzy młodzi ludzie z każdego zakątka Europy, Afryki, Ameryki, Azji i Oceanii! Błogosławię także wasze kraje, wasze pragnienia i waszą drogę do Krakowa, aby była ona pielgrzymką wiary i braterstwa. Niech Pan Jezus da wam łaskę doświadczenia w was Jego własnych słów: «Błogosławieni miłosierni, albowiem oni miłosierdzia dostąpią».

Bardzo pragnę spotkać się z wami, aby dać światu nowy znak harmonii, mozaikę różnych twarzy, tak wielu ras, języków, ludów i kultur, ale zjednoczonych w imię Jezusa, który jest Obliczem Miłosierdzia.

A teraz zwracam się do was, drodzy synowie i córki polskiego narodu! Czuję, że jest to wielki dar od Pana, by stanąć między wami, bo jesteście narodem, który w swojej historii przeszedł przez wiele prób, czasem bardzo ciężkich, i szedł naprzód z siłą wiary, wspierany matczyną dłonią Najświętszej Maryi Panny. Jestem pewien, że pielgrzymka do sanktuarium w Częstochowie będzie dla mnie zanurzeniem w tej wypróbowanej wierze i będzie to dla mnie bardzo dobre. Dziękuję wam za modlitwy, przez które przygotowujecie moją wizytę. Dziękuję biskupom i kapłanom, zakonnikom i zakonnicom, wiernym świeckim, zwłaszcza rodzinom, którym przynoszę właśnie posynodalną Adhortację apostolską Amoris laetitia (Radość Miłości). To rodziny pokazują, jakie jest „zdrowie” moralne i duchowe narodu: dlatego św. Janowi Pawłowi II tak bardzo zależało na narzeczonych, młodych małżonkach i rodzinach. Postępujcie dalej tą drogą!

Drodzy bracia i siostry, przesyłam wam tę wiadomość jako dowód mojej życzliwości. Pozostańmy zjednoczeni w modlitwie. I do zobaczenia w Polsce!

Czy moim bliźnim jest tylko członek naszej wspólnoty religijnej i narodowej?

A obcy i wyznawcy innej religii nie są moimi bliźnimi?

Odpowiedź znajdujemy w EWANGELII wg Św. Łukasza, rozdział 10, 25 -37:

«Nauczycielu, co mam czynić, aby osiągnąć życie wieczne?»
Jezus mu odpowiedział: «Co jest napisane w Prawie? Jak czytasz?»
On rzekł: «Będziesz miłował Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą, całą swoją mocą i całym swoim umysłem; a swego bliźniego jak siebie samego».
Jezus rzekł do niego: «Dobrześ odpowiedział. To czyń, a będziesz żył».
Lecz on, chcąc się usprawiedliwić, zapytał Jezusa: «A kto jest moim bliźnim?»

Jezus, nawiązując do tego, rzekł:
«Pewien człowiek schodził z Jerozolimy do Jerycha i wpadł w ręce zbójców. Ci nie tylko że go obdarli, lecz jeszcze rany mu zadali i zostawiwszy na pół umarłego, odeszli. Przypadkiem przechodził tą drogą pewien kapłan; zobaczył go i minął. Tak samo lewita, gdy przyszedł na to miejsce i zobaczył go, minął. Pewien zaś Samarytanin, będąc w podróży, przechodził również obok niego. Gdy go zobaczył, wzruszył się głęboko: podszedł do niego i opatrzył mu rany, zalewając je oliwą i winem; potem wsadził go na swoje bydlę, zawiózł do gospody i pielęgnował go. Następnego zaś dnia wyjął dwa denary, dał gospodarzowi i rzekł: „Miej o nim staranie, a jeśli co więcej wydasz, ja oddam tobie, gdy będę wracał”.
Któryż z tych trzech okazał się, według twego zdania, bliźnim tego, który wpadł w ręce zbójców?»
On odpowiedział: «Ten, który mu okazał miłosierdzie».
Jezus mu rzekł: «Idź, i ty czyń podobnie»

doktor habilitowany nauk teologicznych, nauczyciel akademicki, biblista.

...Jezus zaproponował Żydom jako model życia postępowanie Samarytanina. Jeżeli weźmiemy pod uwagę sytuację historyczną i konflikt między Żydami a Samarytanami oraz pogardę, a nawet nienawiśċ, jaką pierwsi okazywali drugim, wtedy dostrzeżemy, że propozycja Chrystusa była szokująca. Wzorem postępowania został lekceważony i pogardzany Samarytanin...

Dlaczego Żydzi i Samarytanie tak bardzo się nienawidzili?

Za tym konfliktem kryje się długa historia. Najbardziej tragiczne jest to, iż chodzi o konflikt między ludźmi spokrewnionymi etnicznie, wierzącymi w tego samego Boga.

(...)

Kiedy w VI w. przed Chr. skończyła się niewola babilońska i rozpoczęto odbudowę Świątyni Jerozolimskiej, Samarytanie zaproponowali współpracę. Wzajemne stosunki Żydów i Samarytan, początkowo przyjazne, przekształciły się w pełne napięcia, a nawet wrogości. Samarytanie, odrzuceni przez przywódców religijnych Jerozolimy, wznieśli wreszcie w centrum regionu własną świątynie na Garizim (V w. przed Chr.). Górę tę uważali za jedyną świętą górę Palestyny i byli przekonani, że tylko tam należy oddawaċ cześċ Bogu (J 4, 20). W tej świątyni, ku najwyższemu oburzeniu Judejczyków, składali ofiary na wzór jerozolimskich. Wtedy nastąpiło definitywne zerwanie kontaktów i uformowała się nie tylko nowa grupa etniczna, ale także religijna.

Powodowani zadawnioną niechęcią do Żydów, Samarytanie chętnie wykorzystywali okazje podczas wielkich pielgrzymek, by w różnoraki sposób utrudniċ im wędrówkę. Nie obywało się bez zranień i zabójstw. Uważali bowiem, że nie mogą przyjąċ żadnego Żyda, który z Galilei przez samarytańską ziemię zmierza do Jerozolimy na święta. W czasach Chrystusa stosunki między Żydami a Samarytanami były w najlepszym wypadku chłodne. Żydzi podróżujący między Galileą a Judea omijali zwykle Samarię, wybierając drogę wiodącą Doliną Jordanu, chyba że były to pielgrzymki związane z jakimś ważnym świętem.

To podszyte wrogością nastawienie Samarytan i Żydów uwidacznia się w Ewangelii. Kiedy mieszkańcy miasteczka samarytańskiego nie przyjęli wysłańców Jezusa (Łk 9, 51–56), Jakub i Jan zareagowali zgodnie ze swoim usposobieniem — jak prawdziwi „synowie gromu” (Mk 3, 17). Zapragnęli, aby Mistrz udzielił im mocy, by gwałtownie zareagowali na odrzucenie. Okazało się jednak, że ich nastawienie było niezgodne z przebaczającym duchem Jezusa. Nie pozwolił na ukaranie Samarytan, ale w surowy sposób zganił zbyt gorliwych Apostołów. Jego droga jest drogą zbawienia i nie można nią dążyċ, okazując nienawiśċ lub niechęċ nawet tym, którzy są wrogami. Odzwierciedliło się to także w przypowieści o miłosiernym Samarytaninie. Uczeni żydowscy nie mieli wątpliwości, że bliźnim jest członek wspólnoty religijnej i narodowej, którą tworzył naród wybrany, ale nie wszyscy uważali za bliźnich obcych, pogan i Samarytan. Prawne teksty mówiące o miłości bliźniego wyjaśniali w ten sposób, że nie dotyczy ona obcych, cudzoziemców, Samarytan.

Tymczasem Jezus zaproponował Żydom jako model życia postępowanie Samarytanina. Jeżeli weźmiemy pod uwagę sytuację historyczną i konflikt między Żydami a Samarytanami oraz pogardę, a nawet nienawiśċ, jaką pierwsi okazywali drugim, wtedy dostrzeżemy, że propozycja Chrystusa była szokująca. Wzorem postępowania został lekceważony i pogardzany Samarytanin. Jezus nie miał nigdy uprzedzeń. Rozmawiał z Samarytanką przy Studni Jakuba u stóp Garizim i przyjął gościnę Samarytan (J 4, 40). Można powiedzieċ, że Samarytanie odpłacili Chrystusowi za miłośċ, jaką ich darzył, gdyż — jak pisze autor Dziejów Apostolskich — odegrali ważną rolę w pierwotnym Kościele (Dz 8, 4–24).

… Kościół w Polsce, wierny miłości, jaką Bóg rozlał w naszych sercach przed tysiącem lat w momencie Chrztu, podejmuje wyzwanie wynikające z wielorakich przejawów biedy materialnej, społecznej i duchowej. Dzieli się miłością, która ma swoje źródło w Bogu i przyjmuje różne formy miłości bliźniego, pomocy charytatywnej, obejmującej nie tylko swoich wiernych, ale także potrzebujących braci i siostry w innych krajach, nie pomijając także wyznawców innych wyznań i religii. Kościół w Polsce stara się rozwijać spontaniczne i zorganizowane formy pomocy potrzebującym, pamiętając przy tym, że największą biedą człowieka jest brak wiary w Boga, który „jest miłością” (1 J 4, 8).

W posłudze charytatywnej Kościół stara się być dla świata znakiem tej miłości, którą jest żywy Chrystus. Dlatego postrzega cel tej działalności nie tylko we wspomaganiu człowieka w biedzie doczesnej, lecz we wskazywaniu mu nadprzyrodzonego źródła miłości. Posługa miłości w Kościele ma na uwadze obronę wolności i godności człowieka. Polega na przywracaniu wolności utraconej na skutek zgubnych nałogów lub złych decyzji człowieka. Kościół przez posługę miłości stara się także chronić zagrożoną godność człowieka w podeszłym wieku, chorego, niepełnosprawnego, samotnego, uzależnionego lub wykluczonego społecznie, a także tego jeszcze nienarodzonego.

3. Wiara wyraża się w czynach

W ponad tysiącletniej historii naszego narodu Kościół zapoczątkował bezinteresowną pomoc bliźniemu i mimo zmieniających się warunków kontynuuje dzieła miłosierdzia. W Polsce Kościół prowadzi obecnie ponad 800 charytatywnych instytucji, które realizują ponad 5 tysięcy różnego rodzaju dzieł charytatywnych. Dzieła te prowadzą diecezje, żeńskie i męskie zakony, parafie jak również katolicy świeccy w formie różnego rodzaju fundacji i stowarzyszeń. Te dzieła powstają dzięki zaangażowaniu i pracy konkretnych ludzi Kościoła, którzy nieraz całe swoje życie poświęcają posłudze charytatywnej. W dzieła miłosierdzia jest zaangażowanych ponad 30 tys. pracowników instytucji charytatywnych. Wśród nich są księża, osoby konsekrowane i świeccy, którzy razem z ponad 80 tysiącami wolontariuszy pracują w kościelnych hospicjach, noclegowniach, wydają posiłki, opiekują się dziećmi, osobami starszymi, uzależnionymi oraz niepełnosprawnymi. Poprzez wsparcie finansowe w ich miłosiernej posłudze uczestniczy cały Kościół i obejmuje pomocą 3 miliony potrzebujących.

Na szczególną uwagę zasługuje miłosierdzie świadczone tym, których mamy wokół siebie. Dlatego tak cenne są wszelkie inicjatywy pomocowe podejmowane w naszych parafiach, takie jak roznoszenie Komunii św. chorym, odwiedzanie i pomoc pielęgnacyjna chorym, przygotowywanie paczek dla ubogich rodzin, wydawanie posiłków, odzieży, butów, itp. Dzięki ponad 60 tysiącom organizacji działającym w parafiach pomoc charytatywna dociera do ponad pół miliona osób. W tych wspólnotach ludzie potrzebujący znajdują duchowe i moralne wsparcie.

Budowanie Kościoła jako wspólnoty miłości braterskiej i wzajemnej solidarności to wielkie zadanie uczniów Chrystusa. Realizacja tego zadania wymaga od wszystkich ludzi Kościoła – jak uczył przed laty św. Jan Paweł II – otwartości na dar Bożej miłości oraz poszerzenia swojej „wyobraźni miłosierdzia, której przejawem będzie nie tyle i nie tylko skuteczność pomocy, ale zdolność bycia bliźnim dla cierpiącego człowieka, solidaryzowania się z nim tak, aby gest pomocy nie był odczuwany jako poniżająca jałmużna, ale jako świadectwo braterskiej wspólnoty dóbr” (Novo Millennio Ineunte, 50). Papież Franciszek dopowiada dziś, iż miłosierdzie stanowi istotę Ewangelii, a przez to także naszej wiary, ponieważ miłosierdzie jest „siłą, która zwycięża wszystko, która wypełnia serce miłością i pociesza przebaczeniem” (Misericordia Vultus 6).

Instytucjom i wszystkim zaangażowanym w dzieła charytatywne, pracownikom i wolontariuszom oraz wszystkim ludziom dobrej woli udzielamy pasterskiego błogosławieństwa.

Dzisiejszą niedzielą - Niedzielą Biblijną rozpoczynamy Tydzień z Pismem Św. czas, w którym postaramy zainteresować się Pisanym Słowem Bożym.

„Gdy usłyszeli Ewangelię, przyjęli chrzest w Imię Pana Jezusa” (por. Dz 19,5).

1. Grzeszących upominać.
2. Nieumiejętnych pouczać.
3. Wątpiącym dobrze radzić.
4. Strapionych pocieszać.
5. Krzywdy cierpliwie znosić.
6. Urazy chętnie darować.
7. Modlić się za żywych i umarłych.

Uczynki miłosierdzia względem ciała:

1. Głodnych nakarmić.
2. Spragnionych napoić.
3. Nagich przyodziać.
4. Podróżnych w domu przyjąć.
5. Więźniów pocieszać.
6. Chorych nawiedzać.
7. Umarłych pogrzebać.

            W sobotę, 12 marca, nasi ministranci brali udział w finałowych rozgrywkach ministrantów archidiecezji katowickiej w piłce nożnej rozgrywanych w Mikołowie.

Zgromadziliśmy się na Mszy Świętej w pierwszą wielkopostną niedzielę.

Chrystus zaprasza nas w tym czasie do poważnego podjęcia drogi nawrócenia, czyli przemiany swojego serca, zwrócenia życia bardziej ku Bogu i Jego miłości do każdego człowieka oraz do większego otwarcia się na ludzi żyjących wokół nas.

     W Środę Popielcową oraz w Wielki Piątek obowiązuje wstrzemięźliwość od spożywania mięsa i post. Zachowanie wstrzemięźliwości i postu obowiązuje pod grzechem ciężkim.
     Wstrzemięźliwość od pokarmów mięsnych obowiązuje wszystkich, którzy ukończyli 14 rok życia.
     Prawo wstrzemięźliwości zabrania spożywania mięsa, nie zabrania spożywania jaj, nabiału i rozmaitych przypraw nawet z tłuszczu zwierzęcego.

     Post, czyli jeden posiłek do syta w ciągu dnia, obowiązuje wszystkich między 18 i 60 rokiem życia. (kan. 1251)
     Prawo postu przewiduje tylko jeden posiłek (do syta) w ciągu dnia, lecz nie zabrania przyjmowania jakiegoś posiłku rano i wieczorem, z zachowaniem jednak co do jakości i ilości pokarmów, zatwierdzonego miejscowego zwyczaju.

     We wszystkie piątki i w czasie Wielkiego Postu wiernych obowiązuje powstrzymywanie się od zabaw.

                                Przepisy postne z Konstytucji Apostolskiej Paenitemini z dnia 17.II.1966 r.

         W minionym roku przeżywaliśmy Misje Parafialne, które przygotowywały nas do naszych Jubileuszy 25 lecia parafii, 20 lecia kościoła.

Dlatego dziękujemy Bogu Ojcu za to, że On ciągle Jest z nami i pragnie kształtować naszą osobowość wiary, ale Moi Drodzy - On ciągle czeka na naszą Dobrą Wolę, na to, że my również tego chcemy.

Ks Seniorowi Janowi Teska za pomoc w całorocznej pracy duszpasterskiej.

Służbie Liturgicznej: ministrantom, Panom Kościelnym, Szafarzom Eucharystii, Panom organistom Bartkowi i Łukaszowi, także wszystkim zaangażowanym w uświetnieniu Mszy św. niedzielnych, świątecznych, tygodniowych: jak Pani katechetce Marysi i Pani Katechetce Joannie, dzieciom, młodzieży, dorosłym, pocztom sztandarowym.

Dziękujemy Pani Kubica za pranie obrusów ołtarzowych całej bielizny Liturgicznej oraz alb i szat liturgicznych.

Bóg zapłać wszystkim grupom parafialnym: Ministrantom, Dzieciom Maryi ich Moderatorce Pani Natalii, Młodzieżowej grupie Oazowej, powstałemu w tym roku Kręgowi Domowego Kościoła Rodzinom Szensztackim, Różom Różańcowym, Radzie Parafialnej, Zespołowi Synodalnemu, Zespołowi Charytatywnemu i jego sympatykom.

Istniejące w parafii grupy: dziecięce, młodzieżowe i dorosłych, modlitewne są obrazem zaangażowania w życie wspólnoty Kościoła.

Bóg zapłać Pani Barbarze Magiera za dbałość o dekorację naszego Kościoła.

Bóg zapłać naszym ogrodnikom, którzy troszczą się o zieleńce wokół kościoła i na cmentarzu.

Bóg zapłać Panom pracującym przy różnego rodzaju naprawach, bo jesteście na każde zawołanie oraz tym wszystkim Panom, którzy pracowali przy tegorocznych remontach w Kościele. Dziękujemy także Panu Fajkisowi i Panu Sobeczko za instalację ogrzewania w Kościele i nowego pieca c.o.

Bóg zapłać Dyrekcji Szkoły za współpracę, dzięki której jako Parafia i Społeczność Lokalna - możemy organizować różnego rodzaju imprezy religijne, kulturalne. Również dziękuję za to, że mogliśmy razem przeżywać Jubileusze 110 lecia Szkoły, 25 lecia parafii i 20 lecia naszego Kościoła.

Dziękuję tym wszystkim Paniom, które w ciągu całego roku sprzątały nasz Kościół, bo zazwyczaj są to zawsze te same Panie.

Dziękuję tym, których zazwyczaj nie widać, a pracują na probostwie - cioci Krysi za troskę i opiekę, wujkowi Teodorowi za różnego rodzaju prace wokół Kościoła, na probostwie, za dbałość o czystość, oraz za ciepło w kościele, Patrycji za wszelką pomoc, opiekę i poświęcenie.

Bóg zapłać Państwu Górnicz - redaktorom Parafialnej Strony Internetowej, która czytana jest na całym świecie, a przykładem tego jest ponad 100 tys. wejść i czerpania informacji o naszej parafii.

Dziękujemy także Panu Grabarzowi za porządek, czystość i dbałość o nasz cmentarz. Dziękuję Panu Sitko za otwartość i wytrwałość w przywożeniu opału do naszego Kościoła.

Bóg zapłać Wam wszystkim, bo wszyscy jesteśmy zaangażowani, aby nasza Parafia mogła funkcjonować.

Dziękuję za ofiarność materialną, bo dzięki niej nasz Kościół ciągle się zmienia. W tym roku zmieniło się ogrzewanie Kościoła, piec c.o., kościół został pomalowany. Dziękuję za Waszą modlitwę - także za mnie, za Waszą tutaj obecność.

Jeśli komuś zapomniałem podziękować, to z serca szczerze mocno dziękuję.

Jeszcze raz wszystkim parafianom, gościom Bóg zapłać za życzliwość, zaufanie, wszelką pomoc ponieważ w ten sposób wyrażacie jak ważna jest w Waszym życiu wiara oraz Wspólnota Parafialna na Górnioku.